Mijn naam is Annabella, ik ben 38 jaar en van beroep docent buitenlandse talen. In tegenstelling tot mijn leeftijd voel ik mij als een kind. Mensen schatten mij meestal zo tussen de 16 en 26. Doordat ik er zo jong uitzie, kom ik makkelijker in contact met kinderen. [...]
Mijn voorkeur gaat uit naar meisjes van tussen de 7 tot 12, maar soms voel ik mij ook aangetrokken tot vrouwen met kinderlijke eigenschappen. Tot nu toe ben ik alleen nog maar verliefd geweest op homomannen en heteroseksuele vrouwen. 
Daardoor heb ik nog nooit een romantische relatie gehad. Wat betreft de jonge meisjes waartoe ik me voel aangetrokken, ook dat is nog nooit tot een wederzijdse vriendschap gekomen. 
 

  Ik dacht echt dat ik pedofiel was, maar de seksuoloog, de psychiater én de therapeut hebben me duidelijk gemaakt, dat er sprake was van een obsessieve angst en indringende gedachten en niet van pedoseksualiteit.
Laat de gedachten en gevoelens maar komen. Je hoeft er niet tegen te vechten. Laat ze maar hun gang gaan. Eens verdwijnen ze weer. Laat je niet gek maken door je gedachten!

 

Het is tijd geworden dat ik het een en ander zogezegd op papier ga zetten.....

Ik mocht hem niet meer zien en ook niet bij hem langs gaan [...]. Een paar dagen later probeerde ik het toch en belde bij hem aan. Hij deed het bovenraam open en zei dat ik niet meer langs moest komen. [...]
 
[Vriend 2] 
[...] Ik schrok me te pletter en probeerde zijn hand weg te halen. Dit lukte niet en ik riep toen dat hij daar mee moest ophouden en probeerde op te staan. Na een worsteling [...]. Ik heb het ze [mijn ouders] nooit verteld, tot op de dag van vandaag niet. En nu, 23 jaar later, kan ik het op papier zetten! 
Wel had ik hem, toen ik volwassen was hem met zijn daden willen confronteren. Al die tijd met een schuldgevoel rondgelopen terwijl hij de schuldige was! Heb hem wel kunnen achterhalen maar ik was te laat. Hij was in 1980 overleden. [...] zelfs nu als ik er aan terug denk ben ik nog steeds in staat om hem dan iets aan te doen! 
 
[Vriend 1:] 
Het allerergste is dat ik in 1987 pas te horen heb gekregen waarom mijn eerste echte vriend moest verdwijnen. In die tijd werd er door de buren van ons over hem geroddeld en men zei dat hij een kinderlokker was en dus gevaarlijk. Mijn ouders kregen dit toen ook te horen en was ik mijn echte vriend kwijt. Nog nooit heeft hij ook maar iets gedaan wat in die richting wees. Uit de verhalen bleek dat de hele straat hem na onze verhuizing terroriseerde [...] 
 

Op die manier verzeilt Tim in Gent, waar hem niets anders rest dan het onderdak dat Madeleine, een prostituee, hem biedt, te aanvaarden. Overdag gaat Tim alleen op pad, en ontmoet algauw Rudy, Iefje, Raf-met het glazen oog- en een reeks andere vriendjes. 
De tedere warmte die tussen de jongens groeit, staat in schril contrast met de soms agressieve bemoeienissen van kwaadwillige volwassenen, waartegen Tim in eerste instantie uiteraard niet opgewassen lijkt. Geholpen door Madeleine [...] leert hij snel zich te wapenen met de middelen die hij heeft, en zonodig hard terug te slaan. Terwijl zijn nieuwe omgeving ‘God in Vlaanderen’ leert kennen, ontdekt Tim een tedere wereld van vriendschap en liefde in de kleine en grote vrienden die hij maakt. 
 

Ik ben een inmiddels 17 jarige jongen met pedofiele gevoelens voor jonge jongens. Begin dit jaar heb ik eens op een forum over homosexualiteit een stuk geschreven over pedofilie, mijn persoonlijke gevoelens en de maatschappij. Ik kreeg zowel positieve als negatieve reacties (maar de positieve zijn me het meest bijgebleven).
Het artikel staat hieronder. 
[...]
OK, even een coming out. 
Ik ben pedofiel. Ja, écht. Ik val op jongetjes van ca. 9 tot en met 14. 
[...]
Moet men nou bang zijn voor mij? 
Omdat ik een kinderverkrachter zou zijn? Nee hoor. Ik zie af van seksuele contacten. In deze maatschappij kan het niet. Begrijpelijk ook wel. Macht kan heel makkelijk misbruik tot gevolg hebben. [...] Ik houd het wel bij vriendschappelijke contacten. 
 

Je vroeg hoe ik me zou voelen als iets dat ik in vertrouwen aan een 'deskundige' had verteld, doorgegeven zou worden aan de politie. Ik zou sprakeloos zijn, en ik spreek uit ervaring. Toen ik 16 was liep ik bij een psychiater vanwege de gevolgen van pesten op school in mijn jeugd, en mijn irrationele angst voor groepen jonge mannen. 
Uiteindelijk kreeg de psychiater uit me dat ik in mijn jeugd een seksuele ervaring had gehad. Ze vroeg me "hoe beschadigd voelde je je?". Ik was nogal van mijn à propos gebracht en zei "ik voel me niet beschadigd, het voelde heel goed." De psychiater keek alsof ze een spook had gezien. [...] Ze geloofde geen woord van wat ik zei. [...]
De verpleger vond uit dat ik bijles gaf en stuurde me door naar de politie. 
 

’s Morgens om kwart over acht loopt hij langs mijn kantoor. Hij is onderweg naar school. Later in de middag keert hij weer terug. Wanneer hij het raam, waarachter ik zit te werken, passeert kijkt hij lachend opzij en zwaait hij naar mij – en ook ik lach en zwaai. We hebben nog nooit een woord met elkaar gewisseld.  Onze enige vorm van contact is: twee keer op een dag even naar elkaar lachen en zwaaien. Dit gaat al meer dan een jaar zo. Zomaar op een dag is het begonnen. 
 

Ik hou van Ben-Joseph en daarom wil ik hem niet seksualiseren. Hij is geen object, maar een persoon. Als ik masturbeer denk ik dus bewust niet aan hem. Om mijn aandacht af te leiden gebruik ik mooie erotische foto’s.
Ik ben geen voorstander van kinderporno, het seksualiseert mijn denkvermogen. Zeker bij overmatig gebruik. Maar ik zie het als een noodoplossing. Zonder enige licht-erotische plaatjes zou ik fantaseren over de kinderen die mij lief zijn. Nu kan ik dat mooi gescheiden houden. Mocht pedofilie ooit aanvaardbaar worden, dan doe ik gelijk afstand van die noodoplossing.
 

daar gaan uw haren van overeind staan

Twee nieuwe zittingen in 2001 [...]. De rechter besloot mij [...] 143 dagen te geven. [...] Heel zwaar, heel zwaar. Wat een leugen niet teweeg kan brengen...
 

Ik ben een 28-jarige vrouw die in Europa woont. Ik voel me aangetrokken tot kleine meisjes, en tot voor kort dacht ik dat ik de enige was die dergelijke gevoelens had. Ik heb nooit andere vrouwen ontmoet die dezelfde interesse hadden voor kinderen, zelfs niet op het internet - tot ik de female child love-website vond. 
Ik wist dat ik anders was dan andere meisjes, al sinds ik een tiener was, sinds mijn veertiende of zo. Ik dacht dat ik de enige op de wereld was die van kleine meisjes hield, en dus wist ik niet dat mensen zo wreed voor mij konden zijn. Dat zou ik pas later ontdekken.  
 

In de NRC van 6 januari 2001 viel mijn oog op een standbeeld dat me verdraaid bekend voor kwam. [...] En ja: het is "Moeder en kind" van Mari Adriessen, in 1954 [... het stond] vlak bijmijn school. 
In 1954 was ik twaalf jaar. Het beeld laat niet te raden dat de moeder een vrouw is, evenmin dat het kind een jongetje is. Ik fietste daar dus dagelijks langs en bemerkte toen al naar wie mijn blik getrokken werd, wie van beiden mij het meeste deed. Het was het jongetje.

• Reactie van Tim: Beeldige beelden, ja 
  Ik herken enkele elementen van je verhaal al is mijn geschiedenis niet begonnen met een beeld, ook niet met een film- of televisiebeeld, maar met een echt jongetje. Ik werd hevig verliefd op een klasgenootje toen ik 12 was, maar heb hem dat nooit durven zeggen. Een tijd lang kon ik dat gevoel zelfs niet benoemen.