Annabella

Mijn naam is Annabella, ik ben 38 jaar en van beroep docent buitenlandse talen. In tegenstelling tot mijn leeftijd voel ik mij als een kind. Mensen schatten mij meestal zo tussen de 16 en 26. Doordat ik er zo jong uitzie, kom ik makkelijker in contact met kinderen.

Ik ben niet een typische pedo, maar ja, wat is een typische pedo? Er zijn wel een paar karakteristieke eigenschappen voor pedo’s te noemen, maar ieder heeft toch zijn eigen persoonlijkheid. Ik ben trouwens ook niet exclusief pedofiel. Slechts weinig mensen hebben een exclusieve seksuele voorkeur.

Mijn voorkeur gaat uit naar meisjes van tussen de 7 tot 12, maar soms voel ik mij ook aangetrokken tot vrouwen met kinderlijke eigenschappen. Tot nu toe ben ik alleen nog maar verliefd geweest op homomannen en heteroseksuele vrouwen.

Daardoor heb ik nog nooit een romantische relatie gehad. Wat betreft de jonge meisjes waartoe ik me voel aangetrokken, ook dat is nog nooit tot een wederzijdse vriendschap gekomen. Dit kwam door omstandigheden of door gebrek aan wederzijdsheid. 

Ik beoefen turnen op de gymvereniging. Op die manier heb ik veel contact met meisjes. Ik geef niet graag les, want ik vind het vervelend als kinderen mij zien als hun meerdere. Ik wil gelijkwaardig aan hen zijn.

Ik heb geen gebrek aan volwassen vrienden, want ik heb veel mannelijke homofiele vrienden. Ik ben in verschillende landen actief geweest in verschillende homo-organisaties. Twintig Jaar lang heb ik zelfs op internationaal niveau geopereerd. Uiteindelijk ben ik nogal teleurgesteld door een versmalling in het seksuele vrijheidsstreven (pedofilie werd daarbij verworpen) om homoseksualiteit politiek aanvaard te krijgen. Hierdoor houd ik alleen nog maar contact met een paar meer radicale homo-organisaties die nog niet verdwenen zijn in de wereld.

Ik werd mij op mijn negende bewust van mijn homoseksuele voorkeur doordat ik verliefd werd op een klasgenootje. Vanaf mijn vijfde wist ik al dat ik anders was dan anderen, maar waar dat aan lag? Ik merkte dat mijn omgeving mij probeerde te manipuleren (zoals ook andere kinderen worden gemanipuleerd) door van mij een typische vrouw proberen te maken, een vrouw die make-up draagt, trouwt en kinderen krijgt.

Ik ageerde hiertegen. Ik wist dat ik niet zou trouwen en dat ik geen kinderen zou krijgen; dit zei ik ook tegen mijn ouders en lerares. Ze namen me echter niet serieus. Dit doen volwassenen trouwens zelden. Dit is een van de grootste fouten die volwassenen vaak naar kinderen toe maken. Ik voelde me altijd diep beledigd als mijn meningen en overtuigingen over mijzelf of over mijn eigen toekomst niet serieus werden genomen. 

Iets anders wat volwassenen kinderen ook niet lijken te gunnen is hun seksualiteit. Op mijn vijfde ontdekte ik wat masturberen is, en sindsdien doe ik het en het bevredigde mij altijd volkomen. Ergens wist ik dat volwassenen dit niet leuk zouden vinden en daarom zei ik er nooit iets over. Ik dacht sowieso al dat ik de enige was die dit deed. 

Op mijn tiende werd ik verliefd op een mannelijke acteur, dus concludeerde ik dat ik biseksueel moest zijn. Desondanks had ik pas heel laat (ergens ver in de twintig) echt verlangen om seksueel verkeer met een man te hebben. 

Ik was er wanhopig op uit om de liefde te kunnen bedrijven met meisjes en vrouwen. Dit gebeurde vooral toen ik op mijn elfde verliefd werd op een juffrouw. De hele school was daarvan vrij snel op de hoogte, omdat ik van alles voor haar deed (zoals wekelijks het wassen van haar auto). 

Ze sprak me nooit persoonlijk aan en ze bleef erg afstandelijk tegenover mij. Af en toe zei ze mij dat ik moest stoppen met wat ik deed. Zo zei ze mij dat ik moest stoppen om telkens naar haar huis te gaan. 

Ik werd gelukkig nooit gepest door andere kinderen. Mijn beste vriendin echter heeft het contact met mij verbroken nadat haar moeder het een en ander over mij had uitgevonden. Waarschijnlijk heeft die moeder haar verteld dat ik pervers zou zijn.

Pas toen ik de dertig was gepasseerd realiseerde ik me ook mijn pedofiele gevoelens. Ik dacht altijd dat leeftijd niet belangrijk was en dat homoseksuele pedofilie gewoon een deel van homofilie was. Daarom heb ik nooit grenzen gehanteerd met betrekking tot de leeftijd van de meisjes op wie ik verliefd werd.

Als volwassene werd ik trouwens tot aan mijn 32^ste nooit echt verliefd op kleine meisjes. Dit kwam denk ik omdat ik nooit nadacht over de mogelijkheid om kleine meisjes te begeren. Ik raakte er voor nooit betrokken in pedofiele activiteiten, daardoor stelde ik mijzelf ook nooit dergelijke vragen. 

Toen ik het tenslotte toeliet, werd ik ook verliefd op kleine meisjes. Heel soms vind ik kleine jongens ook leuk. Het is echter maar zelden dat ik ook dezelfde interesses deel met een jongetje. Vooral hun machogedrag maakt hen voor mij erg oninteressant. Met homojongens kan ik goede vrienden worden, omdat ik voel dat we elkaar beter begrijpen. Dat communiceert veel beter.

In het land waar ik woon is de massahysterie rondom pedofilie nog niet volop doorgeslagen. Tot nu toe ben ik dus nog geen slachtoffer van pedofobie, terwijl ik toch tamelijk open leef. Het valt in mijn voordeel dat ik van het vrouwelijk geslacht ben, want de meeste mensen kunnen zich geen vrouwelijke pedofiel voorstellen, of ze vinden haar ongevaarlijk. Ouders vinden mij eerder een bedreiging als ze uitvinden dat ik homofiel ben. Ze denken dat ik hun dochter aanmoedig tot homoseksuele handelingen. Ik haat het om oneerlijk te zijn, waardoor ik zelden contact zoek met de ouders van meisjes tot wie ik mij aangetrokken voel.

Om vele en verschillende redenen wil ik zelf geen kinderen hebben. Een ervan heb ik al eerder genoemd. Deze is dat ik op hetzelfde niveau als de kinderen wil staan.

Ik ben niet ongelukkig of depressief met mijn pedofiele verlangens, maar erg blij ben ik er ook niet mee. Mijn gevoelens van liefde blijven altijd onbeantwoord en dat maakt me van tijd tot tijd erg ongelukkig en depressief. Ik zou gelukkig zijn met een goede relatie met een volwassene en kleine meisjes als vriendinnetjes. De liefde bedrijven met kleine meisjes lijkt me een geweldige ervaring, maar dat is geen voorwaarde voor mijn bestaan en mijn geluk. Ik ben optimistisch geaard en dat helpt me over mijn depressies heen. Ik geloof dat de pedofobie uiteindelijk, binnen niet al te lange tijd zal zwichten.