Mijn verhaal

Door Simone [Vertaald] 

Ik ben een 28-jarige vrouw die in Europa woont. Ik voel me aangetrokken tot kleine meisjes, en tot voor kort dacht ik dat ik de enige was die dergelijke gevoelens had. Ik heb nooit andere vrouwen ontmoet die dezelfde interesse hadden voor kinderen, zelfs niet op het internet - tot ik de female child love-website vond. 

Ik wist dat ik anders was dan andere meisjes, al sinds ik een tiener was, sinds mijn veertiende of zo. Ik dacht dat ik de enige op de wereld was die van kleine meisjes hield, en dus wist ik niet dat mensen zo wreed voor mij konden zijn. Dat zou ik pas later ontdekken.

Toen ik een tiener was had ik een obsessie voor het verzamelen van foto's van kleine meisjes die ik uit modeblaadjes knipte en in mijn kamer verstopte zodat mijn ouders ze niet konden vinden. Ik schreef ook wat poëzie die behoorlijk cryptisch was omdat ik bang was dat iemand het zou lezen en zich zou realiseren waarover het ging. 

Naarmate ik opgroeide begon ik te leren over seksualiteit en realiseerde ik me dat ik wellicht lesbisch was. Ik probeerde elk boek dat ik over lesbiennes kon vinden te lezen, maar toen leerde ik dat lesbiennes zich niet aangetrokken voelen tot kleine meisjes, maar tot andere vrouwen van hun eigen leeftijd.

Deze wetenschap maakte me depressief en ik trok me nog meer in mezelf terug. Ondanks dat identificeer ik me tot op de dag van vandaag met lesbiennes, omdat ik me absoluut niet aangetrokken voel tot mannen of jongens.

Dan ontdekte mijn moeder op een dag, ik was toen 17, de geheime plaats waar ik de foto's verborgen hield die ik uit tijdschriften had geknipt. Ik weet niet wie er het meest geschrokken was: zij of ik. Toen ik thuiskwam en haar in mijn kamer zag zitten met die foto's voor haar begon ik te rillen alsof ik koorts had. 

Ze vroeg me wat dat allemaal te betekenen had en ik wist niet wat te antwoorden. Ik was erg beschaamd en bang en ze leek boos en teleurgesteld en zelfs triest tegelijkertijd. We spraken voor de rest van de dag geen woord  tegen mekaar tot mijn vader van zijn werk thuiskwam en me riep om te komen praten. Mijn moeder was er ook. We praatten met mekaar en ze vroegen me alles wat ze maar konden bedenken

Ik probeerde in eerste instantie te zwijgen maar toen gaf ik het op en vertelde hen alles. Ik zei dat ik waarschijnlijk lesbisch was maar wel van kleine meisjes hield en toen, omdat ze me te boos maakten, schreeuwde ik tegen hen dat het me geen donder kon schelen wat ze van me dachten. 

Mijn vader werd erg boos, sloeg me in het gezicht en schopte me het huis uit. Dus daar stond ik dan, huilend en alleen op straat, niet wetend waar naar toe. Ik besloot uiteindelijk naar het huis van mijn beste vriend te gaan en die nacht bleef ik daar slapen. De volgende dag keerde ik naar huis terug omdat ik absoluut nergens anders heen kon, maar de situatie thuis was sinds die dag niet te harden en uiteindelijk ging ik er weg toen ik 19 geworden was.

Ik ging naar de universiteit en studeerde kunst. Momenteel heb ik een job die ik erg graag doe, ook al heeft hij niks met kleine meisjes van doen. Ik raakte ook bevriend met heel wat lesbiennes en ik leerde dat velen van hen tienermeisjes en zelfs jonge tienermeisjes heel aantrekkelijk vinden, maar ik heb nog geen enkele lesbienne ontmoet die zich net als ik aangetrokken voelt tot kleine meisjes. 

Ik experimenteerde zelfs met lesbische seks en had in de loop der jaren enkele minnaressen van mijn leeftijd, maar geen van hen kon ooit mijn verlangens vervullen en die relaties hielden dan ook niet lang stand.

Dan, zo'n twee jaar geleden, leerde ik een getrouwd koppel kennen dat een dochtertje had van ongeveer 8 jaar oud. Ik ontmoette hen op één van de feestjes waar ik heenging. De vrouw is biseksueel en zo leerde ik haar kennen. Haar man komt altijd met haar mee als ze haar lesbische vriendinnen ontmoet. 

We werden goede vrienden en uiteindelijk vertelde ik hen over mijn liefdesgevoelens voor kleine meisjes. Ik was verrast dat ze me niet buiten schopten zoals mijn vader gedaan had. Ze zeiden dat ze er geen problemen mee hadden zolang ik mijn partners maar nergens toe dwong, en ik verzekerde hen dat ik zoiets nooit zou doen. Ik vroeg hen of ik op hun dochter mocht passen als ze uitgingen of het druk hadden met andere dingen, maar ze zeiden dat daar absoluut geen sprake van kon zijn. Ik was andermaal teleurgesteld en voelde me erg bedrogen door hun hypocrisie.

Maar dan, zo'n maand later, kreeg ik een telefoontje van hen waarin ze me vroegen of ik naar het verjaardagsfeestje van hun dochter wou komen. Dat feestje was één van de mooiste momenten uit mijn leven. Het huis was vol met kleine meisjes die de hele tijd speelden en giechelden. Mijn hart smolt van liefde. 

Er waren ook ouders en andere volwassenen waar ik ook mee kon praten, maar ik bracht het grootste deel van de tijd  spelend door met de meisjes die ik aan het lachen bracht. Ik denk dat dat de dag was waarop de ouders van het kleine meisje, ik zal haar hier maar Anita noemen, hun mening over mij herzagen en me toestonden om bij gelegenheid op hun dochter te passen.

Anita en ik werden heel goede vriendinnen en elke keer dat ik op haar moet passen maak ik het zo fijn mogelijk voor haar. We gaan naar de bioscoop, bezoeken musea en pretparken en ik laat haar alles zien wat haar interesseert. Ze is ook erg verstandig en we praten over alles wat een mens zich maar indenken kan. Eén van haar hobby's bestaat uit het bouwen van kleine poppenhuisjes en daar beleven we samen heel veel plezier aan.

Aan één ding kan ik niet weerstaan: haar cadeautjes geven. Ik heb haar al mijn poppen gegeven die ik bewaard had van toen ik zelf nog klein was. Ik denk en hoop dat we altijd vriendinnen zullen blijven. Mijn familie zie ik niet meer, maar het doet er niet meer toe want alle steun en liefde die ik nodig heb kan ik vinden bij mijn kleine Anita.

Liefs ,

Simone