|
Twee maal een grote vriend Het is tijd geworden dat ik het een en ander zogezegd op papier ga zetten..... Door: Anoniem Gebleven Ik ben nu 34 en vanaf mijn 15e wist ik het zeker, ik val op jongens, met name jonge jongens. Ik kan het niet helpen dat dit zo is, het is nu eenmaal zo. Ik was 6 jaar oud ... ...
toen ik iemand leerde kennen die aan het eind van mijn straat woonde,
hij studeerde voor dierenarts en op de een of andere manier kwamen we
met elkaar in contact. Ik was gefascineerd wat hij allemaal in zijn
kamertje had staan, allerlei skeletten van dieren, foto's van dieren, en
zelfs een opgezette klein hondje. In deze periode kwam ook het eerste buitenlandse gezin in de straat wonen en al snel was ik met het zoontje van dit gezin bevriend en we trokken geregeld erop uit.... We voelden ons safe bij elkaar, hij omdat het voor hem ook een vreemd land was en hij nog niet zo goed Nederlands sprak en ik wel. Hij was mijn eerste echte vriendje, vriendjes van school waren er wel maar die woonden te ver weg. Alleen kreeg ik hem niet zover dat hij meeging als ik mijn 'grote vriend' opzocht, hij durfde niet en vond het te eng. Al na een paar maanden sprak hij al behoorlijk goed Nederlands en we konden goed met elkaar overweg. En toen gebeurde het, in de zomer van 1970 Ik hoorde het toen ik van school thuis kwam. Ik begreep er eerst niets van , wat bedoelden ze nu ? Toen sloeg het in als een bom bij me, mijn vriendje was bij het spelen in het water gevallen en verdronken! Ik rende naar buiten, wist niet waar ik heen liep en voordat ik er erg in had stond ik voor de deur van mijn andere vriend. Hij liet me binnen en ik vertelde hem wat er gebeurd was, hij wist het al en ik barste in huilen uit. Hij legde zijn arm om me heen en probeerde me te troosten. Ik heb daar denk ik een dikke 3 uren zo gezeten en langzaam voelde ik me iets beter en fluisterde hij dat het nu echt tijd was om naar huis te gaan, anders zouden mijn ouders ongerust worden. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik er over heen was en ook nu als ik dit opschrijf en aan die tijd denkt voel ik weer die pijn. Maar men zegt wel dat het " ene ongeluk gevolgd wordt door de volgende " en dat is zo. Op een dag ... ...
kwam ik thuis van school en daar zat mijn vriend! Ik
keek mijn vader vragend aan maar die zei niets, vertelde me dat ik moest
gaan zitten. Een
paar dagen later probeerde ik het toch en belde bij hem aan. Een jaar later zijn we verhuisd. Al snel leerde ik in de nieuwe omgeving weer zo iemand kennen ... ....
en al snel was er die band die ik had met de vriend die ik had er weer. Het was de zomer van 1974 dat er dit gebeurde Ik mocht bij hem blijven slapen, de volgende dag zouden we naar een dierentuin gaan en het was dus wel handig dat ik zou blijven slapen, dan konden we de volgende morgen direct weg gaan. Ik vond dit wel spannend, voor het eerst van huis weg! Met bonzend hart belde ik die middag aan bij hem. We kletsen wat, deden een paar spelletjes. Na het avondeten nog even tv gekeken! Hij had tv! Ik vond dit schitterend en wilde wel de hele avond opblijven. Ik weet dat het een beetje raar klinkt maar thuis hadden we toen nog geen tv; als we al tv wilde kijken moest dit bij de buren gebeuren. Zo breed hadden we het nu ook weer niet thuis. Het was bedtijd en hij liep mee naar boven om mijn bed te wijzen. Toen ik echter boven was zag ik maar één bed staan, een heel breed bed en ik vroeg waar ik moest slapen. Hij antwoordde met als je het niet erg vind slapen we vanavond eventjes in één bed, ik heb geen ander bed. Ik vond het allemaal prima en begon me uit te kleden. Hij ging weer naar beneden en al snel was ik in slaap gevallen. Ik werd ergens wakker van en ik merkte dat hij zijn hand in mijn onderbroekje had gedaan! Hij kneep in mijn piemeltje en hijgde in mijn nek. Ik schrok me te pletter en probeerde zijn hand weg te halen. Dit lukte niet en ik riep toen dat hij daar mee moest ophouden en probeerde op te staan. Na een worsteling lukte het me om los te komen maar hij greep me weer beet en ... trok mijn onderbroekje omlaag en trok me het bed op. Denk niet dat dit nu allemaal verzonnen is, het is echt gebeurd en om dit op papier te kunnen zetten zijn er wel aardig wat biertjes hier gedronken. Dan pas kan ik het een en ander op papier zetten, anders lukt het me niet. De details wil ik niet vertellen, wel dat het ontzettend pijn deed.
Ik ben toch blijkbaar in slaap gevallen want toen ik wakker werd lag ik alleen in bed. Ik kleedde me snel aan en liep zachtjes naar beneden. Hij zat aan tafel te eten en vroeg of ik klaar was om naar de dierentuin te gaan. Stotterend vertelde ik hem dat ik me niet zo lekker voelde en naar huis wilde. Zonder me tegen te spreken bracht hij me thuis en onderweg in de auto zei hij dat ik het toch wel lekker moet hebben gevonden de afgelopen avond. Ik
voelde me vuurrood worden en draaide mijn hoofd naar het raam en zei
niets. Dus het was toch mijn schuld! Ik schaamde me ontzettend hiervoor
en toen ik thuis was zei ik alleen maar dat ik ziek was en ging direct
naar mijn slaapkamer toe. Ik
heb het ze nooit verteld, tot op de dag van vandaag niet. Wel had ik hem, toen ik volwassen was hem met zijn daden willen confronteren. Al die tijd met een schuldgevoel rondgelopen terwijl hij de schuldige was! Heb hem wel kunnen achterhalen maar ik was te laat. Hij was in 1980 overleden. Aan de ene kant was ik blij dat hij overleden was, maar aan de andere kant had ik hem nu willen confronteren met wat hij bij me had gedaan. Alleen weet ik niet wat er dan had gebeurd, zelfs nu als ik er aan terug denk ben ik nog steeds in staat om hem dan iets aan te doen! Roddels ... Het allerergste is dat ik in 1987 pas te horen heb gekregen waarom mijn eerste echte vriend moest verdwijnen. In die tijd werd er door de buren van ons over hem geroddeld en men zei dat hij een kinderlokker was en dus gevaarlijk. Mijn ouders kregen dit toen ook te horen en was ik mijn echte vriend kwijt. Nog nooit heeft hij ook maar iets gedaan wat in die richting wees. Uit de verhalen bleek dat de hele straat hem na onze verhuizing terroriseerde; men sprak over hem of hij een paria was en al snel kon hij nergens meer terecht. Als hij al in een winkel kwam keek men hem kwaad aan en men was onbeschoft tegen hem. Het was zelfs zover gekomen dat hij zijn studie voor dierenarts moest opzeggen. Wat er van hem geworden is zal ik nooit weten. Wel voel ik een ontzettende diepe pijn als ik eraan denk wat hij moet meegemaakt hebben. Ik voel me opgelucht nu ik het op papier heb kunnen zetten, maar ... ...
aan de andere kant ook weer, ik kan dit gevoel niet omschrijven,
het is een vreemd somber gevoel. Of dit alles het gevolg is van het feit
dat ik op jonge jongens val weet ik niet. Menig psychiater zou zeggen
van wel, zelf ben ik hiervan niet overtuigd. |