|
Jaarverslag
2014
Over de periode 1 januari
- 31 december 2014
JON anno
2014 - 'De Laatste der Mohikanen'
JON is deel van de NVSH, valt onder het landelijke bestuur van de NVSH, volgt daarvan ook de statuten, maar heeft ook haar eigen statuten en protocol, voert haar eigen beleid zelfstandig en betaalt haar eigen kosten. Van niemand wordt subsidie ontvangen. Jaarlijks wordt gerapporteerd aan bestuur en ledenraad van de landelijke NVSH. Op 17 januari 2015 gebeurt dit ook mondeling op de ledenvergadering van de NVSH-Landelijk.
JON is, de voorgangers meegerekend, opgericht in december 1976: 38 jaar geleden. In de jaren '80 en '90 zijn er veel meer van deze groepen geweest: tot wel achttien regionale groepen en een landelijke met een breed platform. In 2014 stopte de een na laatste groep, die van Den Haag, waarna JON als enige groep nog is gebleven. In de naam staat "ON" voor "Oost Nederland", in feite werkt de groep nu landelijk. Op 31 december 2014 had JON zestien leden. Hun leeftijden lopen uiteen van jonge twintigers tot zeventigers; ja, allen zijn man.
In juni 2014 werd de Vereniging Martijn na een lange rechtsgang door de Hoge Raad verboden en ontbonden. De klacht was aanvankelijk 'een in de toekomst potentieel gevaar voor ontwrichting der samenleving'. Dit is noch ontkend, noch bekrachtigd. In de uitspraak staat centraal dat de doeleinden, en dus de werkwijze, van de vereniging op gespannen voet stonden met door Nederland ondertekende Europese Verklaringen, in het bijzonder die van het beschermen van kinderen tegen (seksueel) geweld. Dit was doorslaggevend. Een Europese rechtsgang wordt overwogen, niet met de invalshoek 'pedofilie' maar die van de vrijheid van meningsuiting, vereniging en vergadering.
In het JON-jaarverslag van 2012
zijn de verschillen tussen deze vereniging en de NVSH Werkgroep JON al vermeld: andere doelstellingen, andere structuur, andere achterban, andere werkwijze, andere
ideeën, met name over ethiek. JON accepteert de samenleving en haar wetten zoals deze zijn, propageert niets; de groep is het eens over een
hands-off ethiek; haar doel is hulpverlening - en wel door zelfhulp.
Bijeenkomsten
Maandelijks werd een gespreksbijeenkomst gehouden in een huiskamer. De gesprekken duurden vaak van in de loop van de middag tot in de avond, een maaltijd traditioneel inbegrepen. De gesprekken zijn vooral persoonlijk van aard; een eventueel thema komt als vanzelf uit de groep voort. Soms vormen zich daarna ook subgroepjes; 'oud' en 'jong', elk met hun eigen taal en stijl.
Groep, individuen en kring er omheen
Qua indeling en werkwijze lijkt JON op een zonnestelsel.
-
Er waren dit jaar vier coördinatoren, waarvan één de functie van 'centrale' op zich genomen heeft, naast die van webbeheerder.
-
Er is een groep die, zij het niet altijd compleet, maandelijks bijeenkomt.
-
Er zijn individuen die 'niet zo van een groep houden' en die individueel contact houden met een of meer
coördinatoren; daartoe gaan of de eersten, of de laatsten op reis. Ook van de
coördinatoren is de een meer geneigd tot 'groep', de ander meer tot 'individu'.
-
Om JON heen is een kring van niet-leden die wel betrokken zijn, het zij als voormalig lid, het zij anderszins. Zo zijn er mensen die expliciet hulp vragen maar die geen deel van de groep willen zijn - of niet mogen zijn.
Angst
Angst speelt een rol bij het niet willen behoren tot deze groep. Ook onder de leden treffen we deze angst aan: angst voor hackers en andere enge afluisteraars en niet-gevraagde lezers van bijvoorbeeld e-mail. Hier gaat de communicatie desgevraagd mondeling, dan wel per Tante Post, hier ook "De Buidelrat" te noemen (zie verderop); op verzoek ook wel zonder een afzender te vermelden: zo bang is men soms.
Soms is er van meet af aan al angst om zich bekend te maken. Meerdere malen meldden mensen zich ook dit jaar weer aan, maar traden zij terug zodra duidelijk werd dat wij hen in persoon willen ontmoeten, dat wij de ware naam en het ware adres verifieerbaar willen weten, dus een paspoort willen zien en dat men
een gedragscode dient te ondertekenen. Deze verificatie dient om
undercovers tegen te houden en een veilig gespreksklimaat te scheppen waarin men open kan zijn en geen toneel hoeft te spelen.
Toneel
In de herfst van 2014 werd in Amsterdam het lunch-theater "Ik vertel het graag zo" van auteur Simon Weeda opgevoerd. Zoals de auteur in een toelichting
on line vertelt, is hierover vooraf uitvoerig gesproken met de centrale
JON-coördinator, pas waarna hij de respondenten van zijn vooronderzoek verkreeg. Het stuk heeft wel enigszins een JON-karakter.
Voor de genoemde coördinator was het, gezeten in de zaal, of hij zichzelf hoorde spreken of citeren door de mevrouw, Saskia alias "Tante Hamster", die een praatgroep had opgericht. Zij sprak bijvoorbeeld over
zelfacceptatie, over helpen en over de noodzaak dat er iemand is die luistert. De
JON-coördinatoren noemen zich "het luisterteam".
In de jongeman, Niels alias "Kleine Muis" die daar sprak, konden sommige jongere JON-leden zich wel gespiegeld zien. Van
zelfacceptatie was bij de jongeman geen sprake, eens te meer van een probleembewustzijn
en het gevoel van onmogelijkheid om dit probleem op te lossen. Wanhoop en depressie,
zelfdestructief, bijna suïcidaal zelfs.
Op hun beurt konden de oudere JON-leden zich wel herkennen in het verhaal van Tante Hamster die, toen zij Kleine Muis ineens niet meer zag - niet meer mocht zien kennelijk - hem toch brieven bleef schrijven. Deze werden
meegegeven aan de postbode, de Buidelrat, die de brieven weer allemaal als 'onbestelbaar' terugbracht: kennelijk geweigerd dus.
Tante Hamster ging toen zelf naar het huis van Kleine Muis, vanwaar zij al direct weer tot vertrekken werd gemaand: kennelijk niet welkom. Zij zegt dan "Weet je, ik ga dit niet meer doen. Voelt niet goed." Zij moest accepteren dat het contact verleden tijd was geworden. JON-ners zeggen dan wel "Je moet ook kunnen loslaten" - "Let it go!" modern gezegd (in de film Frozen).
Depressie
Al vaker zijn in de jaarverslagen de drie problemen genoemd die de JON-(zelf-)hulpverlener steeds weer tegenkomt op zijn pad: isolement, obsessie en depressie.
Genoemde problemen lijken zelfs vaker voor te komen. Het bespreken ervan heeft de JON-gesprekken dit jaar zelfs nogal wat ernstiger gemaakt. Nee, gezelligheid is noch doel noch resultaat. Voor sommigen was dit een reden om zich terug te trekken of geen
mede-coördinator te willen worden, omdat 'al die problemen mij te zwaar gaan wegen'.
Er lijkt een golf van depressie te zijn uitgebroken in 2014. Hierbij laten zich twee typen depressie onderscheiden:
-
(a) verdriet door onderbroken of verlopen vriendschappen: gemis dus van iets positiefs;
-
(b) een gemis aan elke vorm van 'zin in (blijven) leven': zinloosheid, leegte, gebrek aan welke interesse of welk toekomstperspectief dan ook; een zwart gat.
Omdat het luisterteam ertoe neigde om de zwaardere problematiek door te schuiven naar de centrale
coördinator, werd deze dit jaar zes maal met suïcidale neigingen van hulpvragers geconfronteerd. Op pad dus maar weer ("Sorry hoor, maar ik was te depressief voor de groep"). Alle zes leven ze nog.
Hulpverlening
JON is expliciet gericht op hulpverlening, en wel in de vorm van zelfhulp. Dit houdt in dat de leden (en de mensen uit de kring er omheen) elkaar helpen. Er is geen behandeling, geen therapeut en er zijn geen cliënten, laat staan patiënten, er is een groep mensen die elkaar helpt - niet dus 'behandelt'.
De gespreksleider, sinds ruim dertig jaar nog dezelfde, stelt zich niet op als therapeut; hij leidt slechts het gesprek in banen, waarna vaak genoeg de wijsheid van de groep zich laat zien. Verhaal, vragen, toelichting, luisteren, begrip, vaak ook vruchtbare stiltes. Advies geven wordt geweerd, evenals, sinds enkele jaren, de reactie "Ja maar ik ... (vind) ...".
-
"Harmonie is te
vinden in de kleine dingen. In het niet altijd 'ja maar' zeggen.
In een gesprek waarin je niet alleen je boodschap aflevert,
maar ook luistert [...].
Als je dat een hele dag probeert en 's avonds terugkijkt, zie je de
waarde van werken aan harmonie. Elke keer dat je 'ja maar' inslikte,
gaf je de ander meer ruimte dan je ego. Want daar draait het
uiteindelijk om: niet 'ik en mij', maar 'jij en wij'." -
Van (of over) Hazrat Inyat Khan, Soefi-leraar (1882 - 1927);
Sprituele Scheurkalender 2015, 11 januari 2015.
Dat de stemming vaak vrij ernstig is, wordt niet ernstig gevonden, eerder gewaardeerd.
Doorgaans is dit ook genoeg, maar soms is er meer nodig. In dat geval gaan leden en/of coördinatoren, het
luisterteam, op pad om de mensen te bezoeken, of ze bieden e-mail of Skype-contact aan. Dit type contact was andermaal
intensief in dit jaar; daarom is de post 'reiskosten' dit jaar ook weer hoog. Dit is ook zo omdat ver wonende arme leden subsidie kunnen krijgen op hun reiskosten.
Het doel is om legaal en sociaal te kunnen leven, de eigen gevoelens te kunnen accepteren en er verantwoord mee om te kunnen gaan, dus zonder schade te riskeren en zonder de wet te overtreden - en toch zinvol te kunnen leven.
Er zijn voorwaarden voor legaal, sociaal en zinvol leven; drie peilers dragen daarom de
zelfhulpverlening, namelijk:
-
Zelfacceptatie; dit is een basis. Bij nieuwe leden is deze soms nog ver te zoeken. Pas gaandeweg komt
zelfacceptatie dan op gang. Voorts:
-
Het gaandeweg accepteren dat seksualiteit een bijzonder sterke kracht is in de mens, zo sterk dat deze kracht niet onbeheerst en ongebreideld gelaten kan worden, waardoor elke samenlevingsvorm hier regulatie inbouwt (net zoals bij agressiviteit).
-
De huidige samenleving en haar wetten gaandeweg als bestaand feit
accepteren zoals deze nu eenmaal zijn, dus niet 'ten strijde te trekken'
tegen de samenleving, maar als medemens te leven in en met de samenleving.
Is dit eenmaal bereikt, dan vindt men al vrij snel manieren van leven, manieren van omgang met de eigen gevoelens die voor persoon en maatschappij aanvaardbaar zijn. Hierin kunnen de leden voor elkaar een positief model zijn.
Toch blijft zelfs dan de wereld om de persoon heen vaak wantrouwend en geneigd tot uitsluiting, bijvoorbeeld in de vorm van ontslag en van verboden, ook al is er niets
onoorbaars gebeurd. Angst regeert hier.
JON is en blijft een 'nulde-lijns-voorziening', gratis zelfs, maar komt wel problematiek tegen. Zoals gezegd, depressie, obsessie en isolement zijn de voornaamste problemen die JON steeds weer tegenkomt. Soms ook verslaving. Vaak genoeg ook angst, sociale, economische en juridische problemen; voorts gevoelens van uitgestoten zijn, verbittering, wrok, rancune en met regelmaat ook wel een klein palet aan andere psychische problematiek.
JON werkt met ervaringskennis, met begrip en met zelfhulp ofwel onderlinge hulp. Wonderen verrichten wij daar niet mee, dit pretenderen wij ook niet, maar mensen voelen zich er wel door geholpen. Soms is er meer nodig. Dan komt men bij de professionele hulpverlening. Het pad hierheen is kort geleden in bepaalde gevallen zelfs verplicht geworden.
'Help, help! Ik moet in behandeling!'
Voor JON betekende dit dat de vraag 'Help, help! Ik moet in behandeling! Dit wil ik niet! Wat moet ik doen?' vaker dan ooit gesteld is.
Een van de eerste problemen die zich dan voordoen is dat zowel de reclassering als de behandelaar vragen om een "referentiepersoon" annex een "netwerkpersoon" om de behandelde bij te staan - lees: in de gaten te houden - en dat deze persoon per se geen gevoelsgenoot mag zijn, maar wel volledig van het delict en alles daaromheen op de hoogte gesteld moet worden. Liever niet de buurman, collega of broer dus. Nee, ook niet als de beoogde gevoelsgenoot alle vereiste graden van bevoegdheid tot diagnostiek en behandeling heeft. Dan een vaag-vergeten oude vriend dan maar, vooruit, noch de behandelde noch de oude vriend is de beroerdste - wat nog niet wil zeggen: de meest bekwame voor deze taak.
In een voorkomend geval werd de vriendschap direct na het eindigen van
de toezichtperiode weer beëindigd.
De begeleiding door JON werd dus informeel, maar zeker niet minder intensief. Opmerkelijk waren dan de verschillen tussen de verplicht behandelde mensen.
-
Op het ene uiterste staan zij die alles gelaten over zich heen laten komen; tijdens de zittingen kijken zij op de klok, daar tussenin op de kalender: het gaat ooit wel weer voorbij.
-
Aan het andere uiterste kan men geplaagd worden door angsten, gehinderd worden door niet meer menswaardige benadering (namelijk
slechts als delinquent, dus gestoord; vaak ook gehoord 'als onmondig kind, als kleuter') en kan men vervallen in eindeloos gepieker 'Wat nu weer? Wat nu als men daar ...? Wat als men daar vindt dat ik niet meewerk?'
Voordeel voor de JON-ners is een goed inzicht binnen de muren van dit type behandeling, als we het zo nog mogen noemen;
training of cursus dekt de lading beter. Nadeel is een flinke tijdsinvestering in gesprekken, skype-gesprekken of e-mail-berichten. Optimistisch is niemand ervan geworden, eerder zorgelijk, ietwat somber - nee, niet depressief.
De reguliere
hulpverlening
De reguliere hulpverlening, voornamelijk de GGZ en consorten, nemen cliënten met de onderhavige problematiek vaak niet aan; men lijkt er geen raad mee te weten en zegt dit ook vaak ronduit. De
cliënt wordt dan verwezen naar de ambulante forensische zorginstelling, daar waar de
(potentiële) daders zitten. Als zodanig wordt men daar dan ook benaderd - in voorkomende gevallen bleek:
slechts als zodanig.
Dit probleem kwam ook dit jaar weer enkele malen voor. Ermee verbonden zijn nog weer andere problemen, ook dit jaar weer ontmoet. Ten eerste krijgt men er geen hulp, althans geen
cliënt ervaart dit zo. Men komt er binnen met - vaak - depressie.
"Ik kwam daar binnen met een depressie, ik ging er weg met een nog grotere depressie; er is geen enkele aandacht aan
besteed."
Al ras verschuift namelijk,
ten tweede, de aandacht naar het in de toekomst mogelijk ooit plaats gaan vindende delict. Dit komt, ook indien nooit gebeurd, centraal te staan. Onderweg krijgt men wel iets mee: diagnoses, labels, stempels - maar geen hulp. Dit jaar zagen we maar weer eens passeren: PDD-NOS, Autisme, ADD, pedofilie, voyeurisme,
zwakbegaafdheid, verslaving en gebrek aan empathie - los nog van burn-out, werkloosheid, isolement en soms ook schulden.
JON streeft nog steeds naar samenwerking met deze centra en met de hulplijn
Stop it Now! De laatste kan verwijzen naar de professionele hulpverlening. Zwaardere problematiek kan voor een zelfhulpgroep met vrijwilligers te veel zijn, lichtere problematiek behoeft geen zwaardere aanpak; vaak genoeg is alleen ontmoeting al genoeg.
De contacten met Stop it Now! zijn gelegd. Die met de behandelcentra nog niet. Wij willen dit alsnog gaan doen.
Binnen JON kan vrijuit gesproken worden over ervaringen met de reguliere behandeling; omgekeerd wordt
daar dit lang niet altijd geaccepteerd, soms zelf regelrecht verboden - dus aldaar verborgen gehouden. Dit is een ongewenste situatie.
Dit impliceert dat er ook contacten met de Reclassering moeten gaan komen.
De
web site, publiciteit en onderzoek
De meeste leden komen bij JON via de website. Deze is nu in zijn geheel grondig herzien en gaandeweg uitgebreid. Dit wordt nog voortgezet. Er is ook vraag naar meer vertalingen van de bestanden. Een goed deel van de inhoud van de voormalige website "De Pedoloog" is is op de JON-site overgenomen.
Verdere publiciteit was minimaal en zal dit ook blijven. Wel wordt, meer op de achtergrond, desgevraagd gesproken met makers van films, documentaires - een toneelstuk dus dit jaar - en met studenten en onderzoekers in binnen- en buitenland.
Indien dit verantwoord wordt geacht, wordt ook geholpen met het zoeken van respondenten. Hiervoor was bijvoorbeeld professor Stefan Bogaerts (Leuven, Tilburg) ons dankbaar. In Frankrijk functioneert
al jaren een groep die deels volgens het JON-model is opgezet. Communicatie hierover vindt al sinds jaren plaats in het Frans. Er is vraag naar meer Engels, Spaans en ook Russisch.
De jaarrekening
over 2014
De jaarrekening over 2014
loopt van 1 januari 2014 tot 1 januari 2015. Hieraan is te zien dat
JON zichzelf bedruipt en geen subsidie ontvangt, ook niet van de NVSH.
| Jaarrekening
JON 2014 |
JR 2013 |
Begr
2014 |
JR
2014 |
Begr
2015 |
|
|
|
|
|
| Beginsaldo |
165,46 |
41,15 |
41,15 |
68,71 |
|
|
|
|
|
| Ontvangsten |
|
|
|
|
| Bijdragen
van leden ('Hoed') |
308,45 |
240,00 |
571,00 |
500,00 |
| Bijdragen
van leden - per bank |
|
120,00 |
25,00 |
100,00 |
| Saldo
van groep Zuid |
40,00 |
|
|
|
| Totaal
ontvangsten |
348,45 |
360,00 |
596,00 |
600,00 |
| Beginsaldo
+ ontv |
513,91 |
401,15 |
637,00 |
668,71 |
|
|
|
|
|
| Uitgaven |
|
|
|
|
| Porti
& secretariaat |
-11,40 |
-10,00 |
-14,65 |
-15,00 |
| Web
site - provider |
-120,00 |
-120,00 |
-120,00 |
-120,00 |
| Web
site - kopieen |
-0,70 |
-2,50 |
0,00 |
-5,00 |
| Domeinnaam
- 5 jaar |
-60,20 |
0,00 |
0,00 |
0,00 |
| Hostnet
doorlinken |
-7,50 |
-7,50 |
-9.08 |
-10,00 |
| Reiskosten |
-249,91 |
-200,00 |
-382,61 |
-400,00 |
| Deelname
aan . bijwonen van ... |
|
|
-23,50 |
-25,00 |
| Hulpverlening |
0,00 |
-10,00 |
-18,60 |
-15,00 |
| Info
en docu inkopen |
-23,05 |
-20,00 |
0,00 |
-15,00 |
| Info
geven |
0,00 |
-5,00 |
0,00 |
-5,00 |
| Totaal
uitgaven |
-472,76 |
-375,00 |
-568,44 |
-610,00 |
|
|
|
|
|
| Eindsaldo |
41,15 |
26,15 |
68,71 |
58,71 |
Beleidsplan
-
De gespreksbijeenkomsten voortzetten;
-
individueel hulp verlenen waar dit nodig en mogelijk is, ook buiten het oosten;
-
verdere samenwerking zoeken met de reguliere professionele hulpverlening;
-
een strenge procedure voor nieuwe leden handhaven, inclusief controle van paspoort en verificatie van het adres;
-
hiertoe zijn nu twee coördinatoren (her)benoemd; voorts
-
de web site verder uitbreiden met voor (zelf)hulp relevante
informatie, waaronder: meer over spiritualiteit; maar
-
geen openbaar forum openen, noch een inter-actieve website en
-
slechts minimaal publiciteit zoeken.
Slotwoord
Ook in 2014 hebben enkele publiekelijk bekende kwesties,
bijvoorbeeld rond het vinden van een huis na een periode van gevangenschap of behandeling in elk geval weer een discussie op gang gebracht en gehouden hoe hiermee om te gaan als samenleving.
Sommigen zeggen 'wegsturen die onmensen!'. Maar ook deze mensen hebben recht op een plekje onder de zon. Gaandeweg kwam de gedachte op dat uitstoting en vervolging niet de juiste of de enige manier is: er zou iets van preventie, bespreekbaarheid, behandeling, hulp of begeleiding plaats moeten kunnen vinden. Er kunnen toch afspraken gemaakt worden.
Heel gaandeweg vestigt zich ook de overtuiging dat behandeling beter is dan gevangenschap - hoe kritisch we ook moeten zijn en blijven over de nu gekozen vormen van behandeling. Vaak is alleen al bespreekbaarheid in open communicatie voldoende om mensen verder te helpen en om recidive te voorkomen. De recidivecijfers van JON verschillen in de loop der jaren nauwelijks van die van de professionele hulpverlening.
Bespreekbaarheid van gevoelens en leefwijzen is mogelijk in JON. Hulp en begeleiding vindt plaats in de vorm van zelfhulp. Behandeling geeft de groep niet, maar voor veel mensen is hulp in de vorm van ontmoeting en bespreekbaarheid al voldoende. Verreweg de meeste mensen met pedofiele gevoelens weten zich immers te beheersen.
De jonge volger van het nieuws heeft een probleem als deze bij zichzelf pedofiele gevoelens ontdekt. Alles wat hij of zij ziet en leest zijn de slechte voorbeelden. "Ben ik ook zo slecht?" Jonge mensen hebben modellen nodig, positieve modellen die hen helpen op een goede manier met hun gevoel om te gaan en met wie zij open kunnen spreken, met wie zij hun eigen weg zelf kunnen gaan vinden. Dit is wat JON te bieden heeft. JON gaat verder, nu naar jaar 39 en dan op naar jaar veertig van haar bestaan ...
Goedgekeurd door de
ledenvergadering
op 1 januari 2015,
daarmee ook beleid, beleidsplan,
jaarrekening en begroting.
JON
|