|
JON NVSH* Werkgroep JORis** Oost Nederland*
Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming http://www.jorisoost.nl/ 11 januari 2014 |
"Hoe
echt en dwingend een verlangen ook aanvoelt, het is maar een gedachte
die zwakker wordt en verdwijnt als je er niet aan toegeeft. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Jaarverslag 2015 Over de periode 1 januari - 31 december 2015 JON is een zelfhulpgroep. Dit houdt in dat de leden (en de mensen uit de kring er omheen) elkaar helpen. Er is geen behandeling of therapie, geen therapeut en er zijn geen cliënten, laat staan patiënten, er is een groep mensen die elkaar zo nodig helpt - niet dus 'behandelt'. Veelal is allen al het eens open kunnen spreken, zonder expliciete hulpvraag voldoende. Is die er wel, dan zijn de leden elkaars helper(s). JON is deel van de NVSH, valt onder het landelijke bestuur van de NVSH, volgt daarvan ook de statuten, maar heeft ook haar eigen statuten en protocol, voert haar eigen beleid zelfstandig en betaalt haar eigen kosten. Van niemand wordt subsidie ontvangen. De leden delen de kosten, waardoor subsidie verleend kan worden voor de reiskosten van de verre en niet vermogende leden en die der coördinatoren. Jaarlijks wordt gerapporteerd aan bestuur en ledenraad van de landelijke NVSH. Op
23 januari 2016 gebeurt dit ook mondeling op de ledenvergadering van de NVSH-Landelijk. In het jaar 2015 had JON
tussen de 20 en 25 leden. Hun leeftijden lopen uiteen van jonge twintigers tot zeventigers;
allen zijn man. In het JON-jaarverslag van 2012 zijn de verschillen tussen deze vereniging en de NVSH Werkgroep JON al iets uitvoeriger vermeld. Maandelijks werd een gespreksbijeenkomst gehouden in een huiskamer. De gesprekken duurden vaak van in de loop van de middag tot in de avond, een maaltijd traditioneel inbegrepen. De gesprekken zijn vooral persoonlijk van aard; een eventueel thema komt als vanzelf uit de groep voort. De groep werd in de loop van 2015 alweer te groot voor een huiskamer en voor een gesprek met voldoende diepgang en waarin ieder die dit wil aan bod komt. Besloten is toen om de groep binnenshuis te splitsen in subgroepjes, elk met een van de coördinatoren als gespreksleider. Let wel: niet als 'therapeut', wel als goed luisteraar naar het verhaal van de leden, als stimulator tot spreken en vooral ook luisteren - zonder te oordelen. De coördinatoren noemen zich wel "het luisterteam". Had de groep in het begin van 2015 twee coördinatoren, aan het einde van 2015 waren dit er weer vier. De subgroepjes zijn steeds van wisselende samenstelling. Soms tijdens en na de maaltijd vormen zich daarna ook weer andere subgroepjes; 'oud' en 'jong', elk met hun eigen taal en stijl.
Groep, individuen en kring er omheen
De toelatingsprocedure JON kent een toelatingsprocedure. Deze vergt een gesprek in persoon met een der coördinatoren, die zal vragen naar de werkelijke naam, het ware adres en een paspoort - en naar het echte eigen verhaal. Zo mogelijk wordt de persoon ook thuis bezocht. Deze verificatie dient om undercovers tegen te houden en een veilig gespreksklimaat te scheppen waarin men open kan zijn en geen toneel hoeft te spelen. Deze screening is vooral een verificatieprocedure. Er wordt alleen gekeken of de persoon degene is die hij zegt te zijn - en besproken of de persoon in een groep kan en wil functioneren, dan wel individueel benaderd wil worden. Het verhaal van de persoon wordt beluisterd. Er wordt niet geoordeeld, laat staan veroordeeld. Ook wie eventueel (ooit) een wet heeft overtreden, is welkom: ook voor hen is JON er. Er wordt dus niet gescreend op ethiek ofwel om de bokken van de schapen te scheiden. Immers, iedereen verschijnt in het begin als 'schaap', maar ook schapen kunnen nog wel eens een bokkensprongetje nemen. JON bestaat uit mensen, niet uit engelen of heiligen. Wel wordt gekeken of de
eventueel aanwezige problematiek voor JON haalbaar of te zwaar is.
Gebleken is dat mensen met een psychose, een borderline syndroom,
een zware verstandelijke handicap of soms een erg zware depressie of
anti-sociale instelling voor een zelfhulpgroep te zwaar is. In die
gevallen wordt verwezen naar de reguliere professionele hulpverlening.
Problemen als autisme, Asperger, niet te zware depressies, isolement,
obsessie en zelfs suïcidale gedachten bleken de draagkracht van de
groep niet te boven te gaan.
Genoemde problemen lijken zelfs vaker voor te komen. Het bespreken ervan heeft de JON-gesprekken dit jaar zelfs
alweer wat ernstiger gemaakt. Nee, gezelligheid is noch doel noch resultaat. Voor sommigen was dit een reden om zich terug te trekken of geen
mede-coördinator te willen worden, omdat 'al die problemen mij te zwaar gaan wegen'.
De eerste twee vormen bleken
goed bespreekbaar en zelfs verlicht te kunnen worden, zelfs als er
sprake is van suïcidale neigingen - zolang deze als hulpkreet geduid
kunnen worden; de derde vorm is voor een zelfhulpgroep te zwaar. In de loop van 2015 is de methodiek van JON opgeschreven, althans in de eerste versies daarvan. De aanleiding hiertoe was het besluit om in subgroepen binnen één huis te gaan werken, waarvoor er dus drie of vier gespreksleiders nodig waren - met een methodiek. Deze is in de laatste versie te vinden in het werkstuk Deze methodiek is in de loop der jaren al werkend ontstaan. Bij het beschrijven ervan viel de overeenkomst met de narratieve therapie op, hier dan in de variant van de zelfhulp. Kort gezegd komt het er op neer dat de deelnemers gevraagd wordt hun eigen en echte verhaal te vertellen. Hier wordt met aandacht naar geluisterd zonder te oordelen en zonder ongevraagd advies te geven. Open vragen zijn welkom, niet reacties in de sfeer van "Ja maar ik ... (vind) ..." of "Ja maar dan moet je ook (niet) ...". Beter zijn dan vruchtbare stiltes. Dat de stemming vaak vrij ernstig is, wordt niet ernstig gevonden, eerder gewaardeerd. Gezelligheid wordt niet nagestreefd. Gestreefd wordt naar begrip, herkenning en reflectie. Bij de reflectie wordt gevraagd naar de eigen woorden waarin het verhaal verteld wordt. Metaforen kunnen hierbij behulpzaam zijn en ook aangereikt worden. Het bleek dat het goed en vruchtbaar is als dit verhaal nu en dan, of elke keer, opnieuw gevraagd wordt, bijvoorbeeld als er een nieuw lid is, als iemand die weinig komt zich weer eens laat zien - en als men per keer wisselt van subgroep. Wat je dan ziet is dat het verhaal zich in de loop van de tijd ontwikkelt, dus dat de persoon zich ontwikkelt. Men spreekt in JON ook als persoon, niet als lid van deze of gene groep, partij, kerk of wat dan ook. Het heeft ook weinig zin om over "ze" te spreken ('de' politiek, 'de' media) in de trant van 'ze doen mij dit en dat allemaal aan'. De ik-vorm is dan beter: 'wat doe ik daarmee?' Hoe dit werkt staat, met voorbeelden, preciezer uitgewerkt in het hierboven genoemde werkstuk.
Het doel is om legaal en sociaal te kunnen leven, de eigen gevoelens te kunnen accepteren en er verantwoord mee om te kunnen gaan, dus zonder schade te riskeren en zonder de wet te overtreden - en toch zinvol te kunnen leven.
Is dit eenmaal bereikt, dan vindt men al vrij snel manieren van leven, manieren van omgang met de eigen gevoelens die voor persoon en maatschappij aanvaardbaar zijn. Hierin kunnen de leden voor elkaar een positief model zijn. De reguliere professionele hulpverlening JON heeft een dubbele houding ten opzichte van de reguliere professionele hulpverlening.
Om het het 'anderzijds' te beginnen: De reguliere hulpverlening, voornamelijk de GGZ, nemen cliënten met de onderhavige problematiek vaak niet aan; men lijkt er geen raad mee te weten en zegt dit ook vaak ronduit. Een ernstig en vaak ervaren punt van kritiek is dat de GGZ vaak alleen werkt met diagnostiek. De cliënt krijgt dan labels 'opgeplakt', maar ontvangt geen hulp. Die kan men niet geven, zegt men dan. De cliënt wordt dan verwezen naar de ambulante forensische zorginstelling, daar waar de (potentiële) daders zitten. Als zodanig wordt men daar dan ook benaderd - in voorkomende gevallen bleek: slechts als zodanig.
Hier zien wij een probleem. Het methodiek-werkstuk van JON heet niet voor niets "Het verhaal dat verteld mag worden" en het refereert niet voor niets naar de narratieve therapie met onderliggende theorie en mensvisie. De standaard werkwijze in de huidige (ambulante) forensisch-psychiatrische zorginstellingen is die der cognitieve gedragsbehandeling. Deze stelt het gedrag, in het bijzonder het (potentiële) delict centraal en kiest preventie hiervan als eerste, soms enige doelstelling. Het is meer een cursus in correct denken dan een therapie. Het eigen en echte verhaal van de cliënt is hier niet welkom, evenmin als de woorden waarin dit verteld wordt. Het wordt gelabeld als een serie denkfouten. Er wordt geoordeeld, veroordeeld. Men wordt geacht het verhaal van de behandelaars in termen van delict, dader en slachtoffertje als waarheid over te nemen.
Om vervolgens het
'enerzijds' te bespreken: De jaarrekening over 2015 De jaarrekening over 2015 loopt van 1 januari 2015 tot 1 januari 2016. Hieraan is te zien dat JON zichzelf bedruipt en geen subsidie ontvangt, ook niet van de NVSH.
JORis-West Nadat bestuur en ledenvergadering van de NVSH naar verwachting in januari 2016 hun fiat hebben gegeven, gaat in februari 2016 de NVSH werkgroep JORis West van start, in het westen des lands dus. Er is een ruimte, een gastheer en - vrouw annex kok en kokkin en cateraar gevonden, zo ook een beoogd penningmeester. Er is een ervaren gespreksleider en er zijn zo nodig ondersteunende professionele therapeuten gevonden. Een team van coördinatoren annex een luisterteam wordt al werkend gevonden en gevormd. Deze therapeuten en de leiding van Stop it Now! erkennen deze vorm van hulpverlening en de noodzaak ervan in het westen. Deze erkenning wordt nog nader geconcretiseerd; ook met om te beginnen een of enkele ambulante forensisch-psychiatrische zorgcentra. Regulier
Ook mensen met pedofielen gevoelens hebben recht op een plekje onder de zon. Slechts langzaam breekt nu de erkenning door dat verreweg de meesten van hen geen wetten overtreden, dit niet willen en ook helemaal niet overwegen: de "doordeweekse pedofielen". Gaandeweg komt de gedachte op dat uitstoting en vervolging niet de juiste of de enige manier is: er zou iets van preventie, bespreekbaarheid, behandeling, van toegankelijke hulp of begeleiding plaats moeten kunnen vinden. Er kunnen toch afspraken gemaakt worden. Vaak is alleen al bespreekbaarheid in open communicatie voldoende om mensen verder te helpen, hun eigen verhaal en dus hun persoon-zijn te ontwikkelen - en om in voorkomend geval recidive te voorkomen. De recidivecijfers van JON verschillen in de loop der jaren nauwelijks van die van de professionele hulpverlening. Sterker nog: nog onlangs is aangetoond dat
Voorts dat er juist behoefte is aan een meer open en toegankelijke vorm van hulpverlening - zoals JON die biedt.
De genoemde documenten, of citaten eruit, zullen op de JON site nog verschijnen. Bespreekbaarheid van gevoelens en leefwijzen is mogelijk in
JON en binnenkort in JORis-West. Hulp en begeleiding vindt plaats in de vorm van zelfhulp. Behandeling geeft de groep niet, maar voor veel mensen is hulp in de vorm van ontmoeting en bespreekbaarheid al voldoende. Verreweg de meeste mensen met pedofiele gevoelens weten zich immers te
beheersen en willen ook niet anders. Dit is wat JON te bieden heeft. JON gaat verder, nu naar jaar veertig van haar bestaan ... Goedgekeurd door de
ledenvergadering JON |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||