|
JON* & JORis*** West *NVSH** Werkgroep JORis*** Oost Nederland**
Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming "JON en JORis West zijn er voor mensen die merken dat zij verliefd kunnen worden op kinderen of jongeren, maar die dit gevoel niet of niet meer willen omzetten in seksuele daden met kinderen." |
"Ofschoon mensen tot het ergste in staat zijn, zijn ze ook in staat om boven zichzelf uit te stijgen, opnieuw te kiezen voor het goede en een nieuwe start te maken, ondanks hun mentale en sociale conditionering."
- Paus Franciscus | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Jaarverslag 2017
Je zult maar vijftien zijn ... ... (gemiddeld dan) en merken dat je nog steeds op die brugklassertjes valt ... Iedereen in je klas 'gaat met ...' maar geen meisje uit je klas kan je bekoren. Dan komt 'het grote woord' in je op: Ben ik dan soms pedofiel? Een Dutroux? Een Rober M.?
Je bent al 22 jaar (gemiddeld dan) als je dit voor het eerst aan iemand vertelt: na (gemiddeld dus) zeven jaar eenzaam piekeren ... De eerste twee die het mogen horen zijn je moeder en een vriend. Die moeders toch: ze accepteert je - en je vader volgt haar hierin. Je vindt een groep om hierover eens te kunnen praten. In die groep zegt je: "Ik ben heel blij dat mijn ouders mij accepteren ... alleen moet ik nu mijzelf nog gaan accepteren ..." Die groep is een van de gespreksgroepen van JORis, heb je op internet ontdekt. Ja, daar kun je veilig en vrijuit spreken. Er is geen oordeel, laat staan veroordeling, er zijn vragen en er zijn mensen die je laten zien hoe zij hiermee hebben leren leven en dat dit nog aardig kan lukken ook. Ze zeggen er bij: "Ja, dan zul je eerst jezelf moeten gaan accepteren". Je hoort dat dit een lange weg kan zijn; je hoort ook iemand van jouw leeftijd vertellen dat dit hem in één jaar gelukt is. Je vindt ook leeftijdgenoten met wie je gewoon kunt omgaan, bevrijd uit je isolement van eenzaam piekeren. Juist de jongeren zeggen dat zij de meeste steun ontlenen aan elkaar. Door zware gesprekken te voeren? Nee, door te chillen. Een van de jongeren verdient een ereprijs omdat hij een leeftijdsgenoot van suïcide heeft weten te weerhouden. Door zware gesprekken te voeren? Nee, door te chillen. Wat is en hoe werkt JORis? JORis is een werkgroep binnen de NVSH, bestaande uit de coördinatoren, NVSH leden, van beide gespreksgroepen.
Zij organiseren de twee gespreksgroepen, JON en JORis West, waarvan de leden geen
NVSH-lid hoeven te zijn. De werkgroep rapporteert jaarlijks aan de
ledenraad en het bestuur van de landelijke NVSH. De groep regelde haar
eigen inkomsten en uitgaven zelfstandig. Vanaf 2017 geeft de
NVSH-landelijk subsidie, uit waardering voor het werk van JORis en omdat
de kosten, vooral de reiskosten, steeds meer oplopen. Aan beide groepen zijn professionele
therapeuten/hulpverleners verbonden. Deze bieden individuele
hulp/therapie aan leden die hier behoefte aan hebben. Omgekeerd
kunnen zij hun cliënten adviseren aan de groep te gaan deelnemen. Dit gebeurde ook dit jaar weer. Wie zich voor de groepen aanmeldt, wordt eerst
uitgenodigd om in persoon kennis te komen maken met de centrale
coördinator.
In persoon, dit wil zeggen met de echte naam, het echte adres en een
identiteitsbewijs. In een kennismakingsgesprek wordt dan naar de
aanmelder met aandacht geluisterd, zonder te oordelen, en wordt
besproken wat de beste optie is uit het onderstaande aanbod. Het aanbod Het aanbod waaruit gekozen kan worden
bestaat dus uit Alle combinaties zijn mogelijk. Leden en
bijeenkomsten De beide gespreksgroepen hebben nu, eind 2017, 35 deelnemers. Met een steeds wisselend aantal mensen, nu meer dan tien (soms ook met hun partner) is er (ook) individueel contact. Dit is er ook met een ook wisselend aantal mensen die deelname aan een groep (nog) niet aandurven. Al met al toch zo'n vijftig mensen die bereikt zijn en die zich hopelijk ook geholpen (gaan) voelen. Beide groepen komen eens per maand bij
elkaar in een huiskamer of een huiskamerachtige ruimte, van 15 uur tot
21 uur (of later), inclusief een maaltijd. Afhankelijk van het aantal
leden dat aanwezig is, kan er één gesprekskring gevormd worden of
kunnen er ter plekke subgroepen gevormd worden. De (sub)groepsgesprekken worden expliciet
geleid, maar er is altijd, vooraf, erna en rond en tijdens de maaltijd,
ruimte voor zelfgekozen onderling contact, dat ook 'alleen maar gezellig' kan
zijn en alle kanten op kan gaan, of desgewenst 'nergens over kan gaan'. Beide groepen lopen goed. In West is er, op verzoek van jongere leden, meer ruimte gekomen voor thema’s; meer meningen, met nog steeds voorrang voor de persoonlijke verhalen, wel met meer interactie. Vooral jongeren vinden de gesprekken zwaar. Ouderen zeggen dat dit onvermijdelijk is. Dit wordt deels opgevangen door individuele contacten.
Deze worden onderhouden door de coördinatoren. Beide gespreksgroepen hebben zo'n team. Van onze professionals zijn er dit jaar twee afgehaakt, nog zonder een vervanger. (1) Een therapeute. Zij kon er niet goed meer tegen dat haar cliënten ‘alsmaar’ de maatschappij van alles de schuld gaven en te weinig kritisch naar zichzelf keken. De hoofdcoördinator functioneert indien nodig ook als professioneel therapeut. Op de valreep van 2017 voegde zich nog een echtpaar bij de professionele helpers; zij kunnen desgevraagd in Oost en in West optreden. Een bijzondere bijeenkomst was een ontmoetings- en verdiepingsdag van de gezamenlijke coördinatoren van Oost en West en onze professionals. Er is gesproken over de methodiek en over enkele problemen die in beide groepen nogal eens naar voren worden gebracht. In het komende jaar gaan wij dit weer doen, dan eerst met enkele andere 'insiders', daarna ook met enkele externe deskundigen: wij nodigen hiervoor twee hoogleraren uit. In onze vorige jaarverslagen noemden wij steeds enkele thema's die in de gesprekken naar voren kwamen. In dit jaarverslag kiezen wij eens voor een andere invalshoek, namelijk een meer 'verborgen kant' van JORis omdat deze zich buiten de groepen om afspeelt en er in de groepen nauwelijks tot niet, in elk geval alleen anoniem, over gesproken wordt: Wie er
niet (meer) deelnemen Alle deelnemers beginnen met individueel contact met de centrale coördinator. Niet allen komen daarna in de groep. Voor hen is de groep eng. Zij stappen soms pas na jaren in de groep, if ever. Deze contacten met wie de groep (nog) niet aandurft, worden onderhouden door de centrale coördinator.
Wat is er dan eng? Dat anderen je zien en
horen en je vragen gaan stellen; dat je gevraagd wordt je verhaal te
vertellen - wat meestal geen vrolijk verhaal is. Je laat je zwakke
kanten zien, je bent kwetsbaar. Je kunt je ook schamen en schuldig voelen. Vooral jongeren vinden de gesprekken zwaar. Ouderen zeggen dat dit onvermijdelijk is. Dit wordt deels opgevangen door individuele contacten. Tja, het is nu eenmaal geen klaverjasclub ... Het is nu eenmaal niet eenvoudig om te ontdekken dat je pedofiele gevoelens hebt en het is in onze huidige samenleving niet minder eenvoudig om hiermee te leven, legaal, sociaal, hopelijk ook nog een beetje gelukkig. Die pedofiele gevoelens – “Wat moet of kan ik dáár nou mee?” – de soms lange weg naar zelfacceptatie (“Er zit een monster in mij …”), het overwinnen van schaamte, het kunnen leven met angst ("Als ze het maar niet ontdekken ...") en het vinden van een verantwoorde leefwijze.
Dit laat onverlet dat er ook kandidaten en
deelnemers zijn die hier allemaal geen last van hebben. Zij zijn waar
mogelijk selectief open naar hun omgeving, zij leven redelijk
contactrijk en redelijk gelukkig. Dit lukt niet iedereen, zo is bij de eerste aanmelding al vaak te horen. Er kan meer aan de hand zijn. Veel mensen komen al binnen met een hulpverleningsgeschiedenis, dus met diagnoses - vaak meervoud, ja - en niet zelden ook met een medicatie. We horen dan vaak dat zij naast "een pillendokter" geen goede "praatdokter" hebben gevonden ("Ik kon daar mijn verhaal helemaal niet kwijt") of werden doorverwezen naar de ambulante forensische psychiatrie. Daar eenmaal beland, is de klacht vaak - niet altijd - dat zij zich "als een delinquent behandeld voelen". Vaak genoeg is er ook meer aan de hand: depressie, bipolariteit, suďcidale neigingen, (zwaar) autisme, neurose, hechtingsproblematiek, border line, psychose, verslaving – en meer. Deze problemen zijn niet inherent aan pedofiele gevoelens, maar ze komen er wel, in de huidige samenleving, in combinatie mee voor (ze zijn comorbide). We weten dan niet wat oorzaak is en wat gevolg, dan wel beide of toeval. Zo hadden wij dit jaar twee maal een suïcide te verwerken. Eén van een nu voormalig lid en een van iemand die net om contact had gevraagd maar die nog niet bereikt was. Intussen leeft een suïcidaal iemand, met wie al jaren individueel contact is, nog steeds. Soms nogal zwaar, dus … Mede vandaar is er de individuele benadering naast of in plaats van de groep en zijn er professionele therapeuten en andere hulpverleners beschikbaar.
De
praktische kant We gaan naar de praktische
kant: de beide half-jaars-jaarrekeningen. De deelname is aan alle gesprekken is gratis. In West gaat er een pan rond voor
de kosten van maaltijd en groep; in het oosten gaat een hoed rond voor de
groep en een pet voor de kok. Coördinatoren die dit nodig hebben
krijgen hun reiskosten vergoed; leden kunnen subsidie of vergoeding van
hun reiskosten krijgen als dit voor hen nodig is. De ruimten zijn
nu gratis. In het afgelopen jaar 2017 heeft de
NVSH-landelijk beide groepen subsidie gegeven, uit waardering voor het werk dat
gedaan wordt en omdat de kosten, vooral de reiskosten voor de steeds
meer gevraagde individuele benadering steeds meer toenemen. In dit bedrag is in 2017 een bescheiden
vrijwilligersvergoeding voor 'onze man in het Noorden' opgenomen. De man leverde werktijd in om de
mensen in het noorden individueel regelmatig te bezoeken; er heerst daar
nogal depressie, zo bleek. Dit bespaarde de centrale coördinator een
hoop reizen en tijd.
Onze noorderling is in augustus 2017 echter met pensioen gegaan en in een ander land gaan wonen. De NVSH heeft het resterende al gereserveerde bedrag als projectsubsidie ter beschikking gesteld aan de centrale coördinator om hiervoor studieboeken aan te schaffen. Zie maar het rijtje nevenproblemen hierboven; over al die problemen zijn nieuwe onderzoeksresultaten en inzichten gekomen. Denk alleen al aan iets als het autistisch spectrum. Het boek waar alle diagnoses in staan, de DSM-5, kostte al 133 euro. Jaarrekening JON 2017
Dit bestand is hier opgenomen als
een bijlage als pdf-bestand: Jaarrekening JORis West 2017
Bedragen
in Euro's
15,30 35,94
2017 is "het #MeToo jaar" geworden. Miljoenen mensen, vooral vrouwen, hebben verteld hoe zij ongewenst te intiem - of erger - benaderd zijn, vaak genoeg door machtige mannen. Hierbij zijn ook verhalen met "Ik was toen 11/12/13 jaar". We weten nu wel heel zeker hoe zwaar het geheim kan zijn dat vaak genoeg vele jaren in stilte is meegedragen. Dan hadden we nog de onderzoekscommissies naar ongewenste intimiteit in de RK Kerk, andere religies, de jeugdzorg, de internaten, het leger en de sportwereld. Wij, de mensheid, moeten kennelijk beter (leren) omgaan met seksualiteit en macht, ook met agressie. Hoe dan? Dit 'beheers jezelf' is ook de ethiek van de JORis-groepen. Daar hoort ook bij het 'accepteer je (pedofiele) gevoelens, een mens kan die nu eenmaal hebben, als feit - niet als identiteit en ga hier goed mee om'. Hoe verging het onze jonge twintiger met wie we dit verslag begonnen? Vroeg of laat bereikte hij het punt van zelfacceptatie en gaandeweg vond hij een manier van leven die legaal, sociaal en zowaar ook nog wel een beetje gelukkig is.
Ook dertigers, veertigers in hun mid life crisis en ook nog oudere mensen konden dezelfde weg afleggen. Hoeveel twintigers of tieners lopen
hiermee nog rond? Laten we hen de hand reiken. Zij zijn geen 'daders' en zij willen dit ook nooit worden. Zij herkennen zich dan ook niet in de behandeling als potentiële dader en zij haken dan af. Zij behoeven een benadering als 'niet-dader' - en deze verschilt qua methodiek en dus qua onderliggende theorie en mensvisie van de nu gangbare daderbehandeling. Deze methodiek en de daar onder liggende visie is in de vorige jaarverslagen en in de hierboven gelinkte teksten hier vrij uitvoerig beschreven. Dit kan in de JORis-groepen, helemaal gratis zelfs: een 'nulde-lijn-voorziening' dus. Hun verhaal mag verteld worden, het verhaal van de JORis groepen ook. JON
& JORis West |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
