Van nieuwsvermijding ("... alleen wat ik op de werkvloer hoor ..."), via "Ik reguleer dit voor mijzelf" of "Geen tv-beelden, alleen de kranten" of "van Internet ..." tot "Ik kan niet komen ... van al dat nieuws raak ik gestrest en van slag ... Het kost me te veel energie ...".
In Nederland valt de ellende gelukkig nog wel mee, maar ook hier hebben we crises in soorten en maten, polarisering, verslavingen, complottheorieën, haat ...
Wel wordt het stigma en het taboe nog ruimschoots gevoeld. De grote angst is dat 'ze' 'HET' van mij ontdekken. 'Onder de radar blijven' is dan het devies. Die plek is dan een van de beide NVSH JORis-groepen en de daarmee verbonden individuele contacten ... geen registratie, geen kosten, geen wachtlijsten, ruimschoots spreektijd ... waarvan hier het jaarverslag van 2024: |
...
De leden
Op 1 december, het einde van dit verslag jaar, heeft de groep Oost 7 leden die merendeels trouw naar de groep kwamen - enkele gingen, waarvan er twee gestorven zijn. West heeft er nu 13, die - afgezien van een vaste kern - wisselend aanwezig waren. Enkele gingen, een van hen overleed, anderen kwamen. Dan is er nog een lid dat met enige regelmaat zowel naar Oost als naar West komt.
Een kandidaat-lid kwam niet vanwege de grote afstand die hij steeds zou moeten afleggen vanuit Zuid-Limburg.
Twee kandidaat-leden voor Oost trokken zich terug; zij bleven weg nadat zij gezegd hadden hun komst naar de groep eerst met hun psychiater en/of andere begeleiders te bespreken.
Dit geeft te denken. Wij schijnen of blijken een dubieus imago te hebben: 'een groep pedofielen ... dat kan alleen maar slechte invloed hebben ...'. Men is dan niet op de hoogte van de ethiek en normen van beide groepen, namelijk om niet alleen een sociaal, maar ook een legaal leven te leiden en 'niet aan kinderen te zitten', zoals de uitdrukking luidt. Omgaan met kinderen, prima, maar houd je aan de wet en de gebruikelijke omgangsvormen.
Daarnaast zijn er individuele contacten, deels naast de groep, deels in plaats van de groep, nu alle, voor zover er een professionele gesprekspartner van nut is, verzorgd door de centrale coördinator (ondergetekende), die dan nog voornamelijk vooral luistert.
In tegenstelling tot wat het geval is bij enkele andere organisaties, mogen de leden ook buiten de bijeenkomsten met elkaar omgaan; dit vermindert hun isolement - met de code: wissel geen illegale afbeeldingen uit.
Er blijft behoefte aan externe professionele therapeuten. Die hebben we echter, op een na, niet kunnen vinden, maar die ene rekent wel een uurtarief, al dan niet met behulp van een zorgverzekeraar.
Deze individuele contacten waren in 2024:
In plaats van de groep: 2 personen in West, maandelijks en intensief; twee anderen (een stel) incidenteel: "Het lukt ons niet goed hierover te praten... met jou erbij wel."
Naast de groep: 3 personen in Oost, 3 in West.
Tellen we deze laatsten niet dubbel, dan komen we nu op 26 personen; tellen we de 3 dit jaar vertrokken leden erbij, dan komen we op 29 personen die JORis dit jaar wist te bereiken.
De bijeenkomsten
Beide groepen komen eens per maand bijeen op een zondag van 15 tot 21 uur, onderbroken door een pauze met een maaltijd.
De groep West komt bijeen in een gebouw waarin wij een zondag per maand toegang hebben tot een huiskamerachtige locatie. Wie binnenkomt, ziet ons gastechtpaar al druk aan het koken: dit geeft meteen een gevoel van welkom te zijn.
De groep Oost komt bijeen in een particuliere huiskamer (met haardvuur).
In beide groepen zijn nu ook vaak engelstaligen aanwezig; deze krijgen voor zover nog nodig een tolk naast zich. Een doof persoon, nu overleden, kreeg op een laptop naast zich een samenvatting te zien van wat er besproken wordt. Een blind persoon komt naar Oost met de gehandicaptentaxi; in West werden twee personen met een handicap, van wie er nu een overleden is, door een van de coördinatoren per auto gehaald en teruggebracht. Het voorkomt eenzaamheid en isolement. We horen immers vaak zeggen: "Daarover kan ik alleen hier spreken."
Het zijn en blijven zelfhulpgroepen. Het feit dat men vrijuit kan spreken voor geduldig en empathisch luisterende oren is al een waardevolle vorm van hulp. De gespreksleider, in beide groepen ondergetekende, is geen therapeut, maar streeft een helpend groepsklimaat na. Hiertoe bestrijdt hij reacties als "Ja, maar ik ..." of "Ja maar, dan moet je ook ...". Eerst maar eens goed luisteren, vragen stellen, vooral naar de gevoelens, begrip en empathie tonen. Later komt men dan zelf wel uitvoerig aan het woord. Andere basisregels zijn 'Niet oordelen' en 'Geen ongevraagde adviezen geven'. Zo ook: 'Beste spreker, spreek je vooral uit, maar liefst niet in een lange monoloog, bied ook ruimte voor vragen en reacties'; en: 'Beste luisteraars, onderbreek elkaar niet'.
Discussie wordt beter vermeden. Het zijn geen discussiegroepen maar een ontmoetingsgroepen van mensen die met elkaar mogen verschillen qua opinie, overtuiging, religie, gevoelens, stijl van leven en alles meer.
Opmerkelijk is dat er in de individuele contacten nauwelijks gesproken hoeft te worden over de pedofiele gevoelens zelf, zeker niet als dit in de groep al kan. De groep kan meer: boosheid, frustratie, isolement en andere problemen kan de groep goed aan.
Ook in de individuele contacten is het vaak genoeg al voldoende als er iemand komt, goed empathisch luistert, niet oordeelt en geen ongevraagde adviezen geeft. Hiervoor hoef je niet gestudeerd te hebben. Veel problemen zijn ook op die manier best op te lossen door iemand met voldoende tijd, levenservaring en empathisch vermogen. Isolement kan benauwend zijn; je gevoelens en ervaringen delen met anderen kan al helpen, zelfs bij depressie en, zij het blijkbaar niet altijd, bij suïcidale gedachten.
Let wel: een 'helpend groepsklimaat' verloopt, bij voorkeur zelfs, niet 'rustig, glad, overzichtelijk en rationeel'; nee, er kunnen sterke emoties loskomen en geuit worden, en dus niet alleen positieve emoties ... juist ook emoties waarbij angst, schaamte of zelfs schuldgevoel zich opnieuw melden.
Het kunnen namelijk oude, diep gewortelde en destijds verdrongen emoties zijn, die, nu de persoon volwassen is én een in de groep veilige omgeving heeft, los kunnen komen. Waar dit gebeurde, wisten beide groepen hier goed mee om te gaan en werden de groepsgenoten daarna bedankt. Het 'loskomen' van die oude emoties kan in individuele contacten worden voorbereid; deze worden vaak veiliger bevonden dan de groepscontacten.
Intussen kan er best neven-problematiek zijn, al dan niet samenhangend met de genoemde gevoelens. Wij noemden al eerder:
Mogelijk wel samenhangend: isolement, somberheid, depressie, moeite met ‘het stigma’, dus ‘het masker’, ‘het geheim’, ‘het dubbel-leven’; soms ook juridische problemen en buurtproblemen.
Al dan niet samenhangend: suïcidaliteit, autisme, bipolariteit, psychosen, borderline, verslavingen, vroege hechtingsproblematiek en/of latere onthechtingsproblematiek, relatieproblematiek in gezin of partnerschap en heel veel angsten.
Aan deze vormen van hulpverlening zitten ook grenzen. Probeer maar niet die 'pedofilie' er uit te krijgen, dat gaat niet lukken. Zo zijn er meer problemen die te diep in de persoon zitten en die zich niet laten veranderen. Denk aan autisme, maar ook aan - ik citeer - "een diepgeworteld wantrouwen tegen alles en iedereen", vermoedelijk diep geworteld door een vroege onveilige hechting. Ook permanente hevige angsten zijn moeilijk te verhelpen. Het gaat dan om 'leren leven met'.
Het is 'nulde-lijns-hulp', ook nog eens gratis en desgevraagd met reiskostenvergoeding of subsidie, die dan van de vrijwillige donaties wordt betaald. Zie maar hier onder.
Toelichting:
De maaltijden in West zijn in de jaarrekening opgenomen, als donatie en als uitgavenpost. In Oost worden de maaltijden Oost buiten de jaarrekening gehouden, omdat de inkopen, de ingrediënten en de restjes deel uitmaken van het huishouden van de gastheer. Voor deze gaat 'de pet' rond, voor de groep gaat 'de hoed' rond.
Er zijn in dit verslagjaar drie verdiepingsdagen gehouden: op op 9 december 2023, op 14 januari en op 12 mei 2024. Deze dagen zijn bedoeld voor de beide groepen Oost en West.
De eerste dag ging het over het onderwerp “Dood en Leven”, mede naar aanleiding van een aantal gevallen van zelfdoding waar leden van de groep kort daarvoor direct of indirect mee waren geconfronteerd. Deze dag werd vooral geluisterd naar persoonlijke verhalen over de gevoelens en emoties die in dit verband bij de aanwezigen waren opgeroepen.
Op de beide andere dagen was het onderwerp "De trauma mythe". Dit is de titel van een boek van Susan Clancy waarin zij betoogt dat het uitgangspunt van standaardhulpverlening aan kinderen die seksueel contact met volwassenen ondergaan hebben onjuist is. Dat uitgangspunt stelt dat elk dergelijk seksueel contact altijd op dat moment zelf traumatiserend is geweest, welk uitgangspunt contraproductief blijkt te zijn in de hulpverlening. Beter is het goede nota te nemen van de belevingen van het kind zelf vanaf het seksueel contact en die als uitgangspunt te nemen. Wel volgt later in het leven van een kind vaak alsnog een trauma, bijvoorbeeld als het is gaan beseffen dat misbruik is gemaakt van het vertrouwen dat het in de volwassene heeft gesteld.
< https://www.ipce.info/ipceweb/Library/reg_c.htm >, scroll omlaag tot "Clancy".
De aanleiding tot bestudering van dit boek was een rechtszaak waarin iemand (geen lid van de groep) veroordeeld werd tot een gevangenisstraf, maar ook tot tbs, tegen het advies van het Pieter Baan Centrum in (“geen persoonlijkheidsstoornis”), omdat volgens de rechtbank zijn overtuiging, gestoeld op Clancy's boek, ‘dat traumaverhaal is een mythe’ in stand bleef en er dus door zijn overtuiging gevaar van herhaling bestond en hij daardoor gevaarlijk was voor de samenleving, wat wettelijk ook een grond voor tbs is.
Op de eerste twee dagen zijn er vooral persoonlijke verhalen uitgewisseld, op de derde dag is ook de inhoud van Clancy's publicaties besproken. Voor zover er van deze dagen verslag is gemaakt, is dit niet publiek gemaakt.
In de zomer kregen we bezoek uit Denemarken; daar is geen groep meer en de persoon zat er maar eenzaam te piekeren. Hij kon hier spreken met meerdere leden van de groepen Oost en West. Zijn gepieker betrof wat wij hier ook wel vernemen: hij had zijn pedofiele gevoelens ontkend en weggestopt, tot ze zo'n vijftien jaar later weer terugkwamen. Deze gevoelens laten zich kennelijk niet verdringen of ontkennen.
Er zijn dit jaar twee contacten geweest met instanties: Contact met De Waag
De Waag is een instelling voor de ambulante forensische behandeling, o.a. voor mensen na pedoseksuele daden, of ter preventie daarvan. Op de methodiek daarvan, althans die in 2000, heb ik scherpe kritiek gepubliceerd onder de titel 'Maar meneer, u bent een dader' - Narratieve dwang als vorm van gedragsaanpassing
Wat bleek: dat de methodiek van De Nieuwe Waag danig verschilde van die van De Oude Waag, én dat de methodiek van De Nieuwe Waag wel heel sterk overeenkwam met de JORis methodiek. Het eindverslag van de evaluatie, die positief uitviel, werd mij toegezonden met de slotwoorden "Nogmaals bedankt voor je medewerking aan dit project, zonder jou was dit project niet mogelijk geweest!"
We bespraken ook dat het bereiken van zelfacceptatie een cruciale en vaak de eerste fase is van het hulpverleningproces, dat dit niet eenvoudig is en dat zo'n proces, naar onze ervaring in de JORis groepen, lang kan duren en zelfs jaren in beslag kan nemen. Contact met StopItNow!
StopItNow! verzorgt een vaak bereikbare telefonische hulplijn voor mensen die met pedofiele gevoelens, pedoseksuele verlangens en het verlangen naar kinderpornografie worstelen. De beller mag anoniem blijven en terugbellen. Psychologen zorgen ervoor dat de telefoonlijn goed bereikbaar is. Het Stop...-team is onderdeel van wat vroeger EOKM heette (Expertisegroep Online KinderMisbruik) en nu OffLimits heet. Stop... heeft een uitvoerige website met o.a. de methodiek voor de telefoonbeantwoorders en een uitvoerige module van 17 onderdelen gericht op zelfhulp:
< https://www.stopitnow.nl/ >.
Kijken we om ons heen, dan zien we de hierboven al vermelde crises en de oorlogen die al aan duizenden kinderen deportatie of het leven hebben gekost.
Zoemen we in op ons land, dan treffen we aangaande kinderen een enorm tekort aan onderwijzers op de scholen. Wie wil er nog voor de grote klassen staan?
Wie wel voor de klas staat wordt geplaagd door gebrek aan concentratie door het massale gebruik van mobieltjes door de leerlingen. Met ingang van 1 januari 2024 zijn die nu in de klas verboden, tenzij ze echt in de les ('mediawijsheid') betrokken worden of nodig zijn voor bijvoorbeeld kinderen met epilepsie.
Kijkt u eens uit uw raam: ziet u nog kinderen buiten spelen, bewegen? Vrijwel niet meer. De kinderen zitten binnen aan hun schermpjes, veelal het voorbeeld van hun ouders volgend. Er zijn al app-groepen voor ouders opgericht om met elkaar uit te vinden hoe zij hun kinderen ván die schermpjes en in echt contact, spel en beweging te krijgen.
Bewegen? Op de fiets naar school? Gezellig in groepjes? Of op de fatbike, zonder te hoeven trappen? Wel lekker stoer, volgens de groepsnormen, maar niet gezond. En als de ouders zo'n dure fiets niet kunnen betalen? Pech! Loser! Stoer natuurlijk, zo'n blitse fiets, maar de spoedeisende EHBO en de behandel-afdelingen van de ziekenhuizen worden overspoeld door kinderen tussen de 12 en 16 jaar met in het verkeer opgelopen letsel.
Presteren! Stoer zijn! Jongens moeten een echte man zijn, rijk, met dure auto - horen ze keer op keer op hun mobieltjes, zoals Andrew Tate dit tegen zijn miljoenen volgers zegt. Een MAN doet geen vrouwenwerk! Vrouwen zijn bezit van de man! Een man huilt niet, toont geen gevoelens ...
De omgekeerde tendens is er ook. Jongens hebben positieve rolmodellen nodig, maar hun vaders laten het nogal eens afweten. Meisjes, pardon: meiden zijn geëmancipeerd, ambitieus, assertief - de jongens onzeker, worden soms "genderneutraal" opgevoed. Er verschijnen brieven in de krant met "Geef jongens de kans om jongens te zijn" (Trouw 20 september 2024).
De GGZ kampt met enorme wachtlijsten, juist ook voor kinderen en jongeren. Het aantal jongeren in de jeugdzorg stijgt explosief. Is daar een minister voor? Nee, de gemeenten draaien op voor de kosten. Binnen de GGZ treffen we dan een voorkeur aan voor 'lichtere problematiek' en korte 'interventies', en een afkeur voor meer complexe problematiek.
Als zorgelijk wordt genoemd dat de jongeren steeds conservatiever worden, homoseksualiteit steeds minder accepteren, en steeds minder condooms gebruiken. Zo zijn er zorgen van jongeren en zorgen over jongeren.
Jongeren piekeren veel, over zichzelf, hun uiterlijk, over hun seksualiteit, ook over de oorlogen (soms in hun thuisland), het klimaat in hun toekomst; vind ik wel werk? Een huis? Een partner?
Zoemen we terug naar JORis met zijn groepen en individuele contacten, dan treffen we daar zeer verschillende mensen aan met uiteenlopende stijlen van leven. Er zijn er die nog geen kind durven aankijken, sommigen zijn soms wel eens te ver gegaan in een contact ("Nooit meer doen!" - "Doe ik ook niet!"). Er zijn er die hun troost vinden in leuke legale filmpjes op TikTok, YouTube of Netflix. Er zijn er ook die hun plek in de samenleving hebben gevonden als leraar, coach, clubleider, ouder of pleegouder, betrokken oom of opa, en die hier sociaal, legaal, kindvriendelijk en kindveilig mee omgaan en zich hier zelfs nog wel eens gelukkig bij kunnen voelen.
Dr Frans E J Gieles, namens
Merk op dat Clancy juist niet ontkent dat uiteindelijk vaak sprake is van een trauma. Het is een mythe dat Clancy beweert dat er bij het bedoelde seksueel contact uiteindelijk vaak geen sprake is van trauma. De veroordeelde persoon heeft deze laatste gedachte mogelijk verward met wat Clancy werkelijk beweert. Haar boek kan niet dienen als onderbouwing van de stelling ‘het is meestal niet schadelijk’.
Ook in Bulgarije zit iemand eenzaam te piekeren; hij belt met regelmaat langdurig op.
(1) een contact, met enkele medewerkers van De Waag, is gedurende de loop van dit jaar verzorgd door de centrale coördinator,
(2) een tweede contact, met StopItNow!, is eenmalig verzorgd door de coördinatoren van de groep West.
< https://www.helping-people.info/Treatment/sot/dader.htm >.
Nu verneem ik wel dat de werkwijze van De Waag en vergelijkbare instellingen in de loop der jaren wel iets verbeterd is, maar ik beschik niet over voldoende respondenten om hier iets meer over te zeggen.
Nu hebben een aantal medewerkers van De Waag besloten om op een andere methodiek over te gaan en hiertoe enkele Zelfacceptatiegroepen te beginnen, en deze in 2024 te gaan evalueren. Bij dit laatste heb ik geholpen door literatuur aan te bieden, door de JORis methodiek te bespreken en door hun methodiek, zoals door henzelf beschreven, in een schema onder te brengen dat ik, ontwikkeld in mijn proefschrift, "De zeven elementen van het (methodisch) handelen" heb genoemd. In dit schema zijn de elementen op abstract niveau beschreven en zo vergelijkbaar. Zo kon ik drie kolommen aanbieden: links 'de Oude Waag', daarnaast 'de Nieuwe Waag' en rechts daarvan de JORis-methodiek (beschreven in
< jorisoost.nl/lees/hulpverlening/narratieve_zelfhulp.html > ), dus narratieve zelfhulp in plaats van narratieve dwang.
In het verleden hebben wij altijd goede contacten met EOKM en Stop ... gehad. Meerdere malen zijn de directeur en een medewerker van Stop ... bij de bijeenkomsten van de groepen aanwezig geweest - en goede luisteraars gebleken.
Nu trad er een wisseling op van directeur en het team van Stop..., dus gingen wij met de coördinatoren van West met hen kennismaken.
Voordien heb ik, ondergetekende, de gehele website bekeken en daaruit weer zo'n schema gemaakt van de zeven elementen van het methodisch handelen, en dit schema toegevoegd aan het schema met de drie kolommen die hierboven zijn genoemd. Hiervoor ontving ik bedankjes en wat bleek: dat we 'goede buren zijn', zeker qua manier van benaderen van onze hulpvragers, zij het met verschillen, vergelijkbaar met de Spoedeisende Eerste Hulp Post (Stop...), met de specialisten van het ziekenhuis (De Waag) en de afdeling langdurige zorg, geholpen door vrijwilligers (JORis). De Stop...-contacten zijn immers snel bereikbaar, mogen anoniem zijn maar blijken vaak kortdurend, terwijl JORis werkt met een kennismaking in persoon met identiteitsbewijs (waarna men in degroep wel een schuilnaam mag aannemen, mits de coördinatoren op de hoogte zijn van de ware gegevens, opgenomen in een beveiligd bestand), en kunnen de contacten met JORis zelfs vele jaren duren.
Helaas bleek de gesprekstijd te kort; we spreken elkaar weer en het Stop-team zou het schema waar nodig en nuttig aanvullen.
Tekort aan beweging is fnuikend voor het fysieke en mentale welzijn: een groot deel van de kinderen (en volwassenen) is te dik, wat op zijn beurt weer tal van fysieke problemen kan veroorzaken.
Er is meer. Op je Instagram-account moet je wel 'het perfecte plaatje' hebben staan ... 'Maar oh jee ... ben ik wel knap genoeg? Nog maar even naar de spiegel ... Oh nee, ik zie er niet uit ...' Heb ik wel het juiste merk schoenen aan?' ... 'Mam! Ik moet echt nieuwe schoenen hebben! Anders gaan ze me pesten!'
Imago en dus zelfbeeld staan onder zware druk ...
Prestatiedruk wordt ook genoemd als een permanente bron van stress.
Als de meisjes hier in meegaan, wordt het wel erg moeilijk voor de juf voor de klas. Uit Australië wordt gemeld dat de juffen zich de klas en de school uitgejaagd voelen ...
Wie wil er nog voor de klas staan, sportcoach zijn, een knutselclub leiden, een warme en veilige plek aanbieden?
JON
& JORis West
Door de leden goedgekeurd in december 2024.