|
JON & JORis West
"JON
en JORis West zijn er voor mensen die merken dat zij
verliefd kunnen worden op kinderen of jongeren, maar die dit gevoel
niet of niet meer willen omzetten in seksuele daden met kinderen." |
 | |||||
Jaarverslag 2021 Van 1 dec 2020 tot 1 dec 2021: JORis in het tweede Corona-jaar De leden Op 1 december, het einde van dit verslag jaar, heeft de groep Oost 11 leden die vrijwel allen trouw naar de groep kwamen. West heeft er nu 17, die nogal sterk wisselend aanwezig waren, op een kleine vaste kern na. Twee leden kwamen met regelmaat zowel naar Oost als naar West. Enkele voormalige leden, vertrokken met 'Ik red mij nu wel' meldden zich opnieuw aan voor de groep en/of individuele contacten. Daarnaast zijn er individuele contacten, deels naast de groep, deels in plaats van de groep.
Tellen we deze laatsten niet dubbel, dan komen we nu op 35 personen die JORis dit jaar wist te bereiken. De bijeenkomsten De groep West komt bijeen in een gebouw waartoe wij een zondag per maand toegang hebben. De Corona crisis maakte zo'n bijeenkomst zeven maal niet mogelijk van januari t/m mei. Van juni t/m september was het mogelijk in kleinere subgroepen een of twee maal per maand bijeen te komen bij een van de leden. In oktober en november kon de groep weer als geheel samenkomen De groep Oost komt bijeen in een particuliere huiskamer. Eerst mocht een particulier vier personen ontvangen, toen drie, dan nog maar twee, daarna maar één, daarna weer vier. In januari en daarna van mei tot oktober waren er een, twee of drie maal per maand subgroepbijeenkomsten. In oktober en november kon de groep weer als geheel bij elkaar komen, naar het zich laat vooruitzien in december 2021 weer slechts in subgroepen. Net zoals in het vorige jaar was het opmerkelijk dat juist de kleine subgroepen vaak een voordeel bleken te hebben: elk der aanwezigen kwam uitvoeriger aan bod en aan het woord, wat iedereen goed beviel en de diepgang ten goede kwam. Ook de normaliter "stille Willy's" lieten van zich horen. Opmerkelijk genoeg kwam er in Oost in zo'n kleine groep zelfs een "versteend verhaal" tevoorschijn: een verhaal dat nooit verteld is en dat in de grote groep waarschijnlijk ook niet verteld zou zijn. Nu kon het verteld en besproken worden; het was even niet meer geheim, dus minder belastend. Het verhaal ging over 'opa en mijn nichtje', waarbij het triest genoeg duidelijk werd hoezeer 'een foute opa' de gehele familie langdurig in twee partijen kon splitsen. "Mijn broer was ontsteld dat ik opa een hand had gegeven. Hij zei: 'Weet je wel waar die handen aan hebben gezeten?' Dit zou pleiten voor kleinere (sub)groepen, of een afwisseling van grote en kleine groepen. Kennelijk moet er ook voldoende dynamiek in de groepen zijn: wisselende samenstelling van de subgroepen, nieuwe mensen met nieuwe verhalen, en dynamisch levende mensen met steeds nieuwe verhalen. Ook de gebruikelijke twee verdiepingsdagen, voor de coördinatoren, professionals en gasten, konden door het virus ook dit jaar weer niet doorgaan. Het gebrek aan groepsbijeenkomsten hebben de coördinatoren gecompenseerd door meer individuele contacten te verzorgen, deels telefonisch, maar ook goeddeels door, veelal samen, naar de mensen toe te reizen. Dit is terug te zien in de beide jaarrekeningen, waarin de reiskosten de grootste post vormen.
Toelichting: Waarom samen reizen? Waarom samen? Dit is voor de schrijver dezes, centrale coördinator, een beetje een moeilijk punt, omdat ik het eeuwige leven niet heb, 'een dagje ouder word', 80 jaar nu, met bijbehorende kwalen, hulpmiddelen en risico's, terwijl ik ook de professional ben met de meeste contacten, gemiddeld zo'n tien, verspreid over het hele land - en niet iedereen kan zelf reizen. Dit is moeilijk overdraagbaar. Daarom gaan we nu bij voorkeur samen op pad. De mede-coörinator kan dan rustig de eerste standaardfouten maken als hulpverlener (bijvoorbeeld ongevraagde adviezen geven aan mensen die al heel wat hulpverleners 'versleten hebben') en zij hebben de tijd om het vertrouwen van de mensen te winnen. Dit laatste bleek nog helemaal niet zo hup-vlot-even te gaan, maar terdege tijd te kosten. De hulp van de groep en van professionalsBij onze getallen horen dan ook nog de professionals die zich verbonden hebben voor snelle professionele hulp, desgevraagd dan. Dit zijn er nu zes, onder wie een echtpaar. De vraag is: wees snel beschikbaar, werk zo mogelijk gratis of althans betaalbaar - en laat nu en dan je gezicht eens in de groep zien. Omdat, zoals vermeld, ondergetekende toch gaandeweg zijn taken moet overdragen, is er behoefte aan meer professionals. Er zijn helaas geen reacties gekomen op ons artikel hierover in het Tijdschrift voor Seksuologie. Opmerkelijk is dat er in deze contacten nauwelijks gesproken hoeft te worden over de pedofiele gevoelens zelf, zeker niet als dit in de groep al kan. De groep kan meer: boosheid, frustratie, isolement en andere problemen kan de groep goed aan. Ook in de individuele contacten is het vaak genoeg al voldoende als er iemand komt, goed empathisch luistert, niet oordeelt en geen ongevraagde adviezen geeft. Mensen die al veel hulpverleners achter de rug hebben zeggen wel eens iets als 'Hallo, dat is hulpverlenerstaal. Daar heb ik al genoeg van gehad, daar ga ik van over mijn nek. Doe maar gewoon.' Dit laatste blijkt dan verassend vaak genoeg al te helpen. Veel problemen zijn ook op die manier best op te lossen door iemand met voldoende tijd, levenservaring en empathisch vermogen. De hulpvraag aan het begin is lang niet altijd 'Help help, ik ben pedofiel!' Nee: 'Help help, ben ik een pedofiel?' Soms weten wij die vraag als ervaren helpers al snel te beantwoorden: "Je bent niet 'een pedofiel' als identiteit, tenzij je hiervoor kiest - of je omgeving doet dit wel voor je - je hebt pedofiele gevoelens: een eigenschap naast vele andere, een aspect van je identiteit, naast vele andere aspecten." Voor zo iemand daar zelf echt achter gekomen is, kan dit nog wel een flinke poos duren. Ook de twintiger of jonge dertiger die voor de taak staat zijn ouders gaandeweg losser te laten - en de ouders hun kind - kan best geholpen worden door een medemens met begrip voor die situatie en die taak. De ouderen onder ons kunnen een 'opa'-rol toegeschoven krijgen en tijdelijk op ons nemen. De opa's hebben dat los laten intussen wel geleerd. Is trauma-therapie per se specialistenwerk? Dé therapie bij trauma-therapie is nog altijd wel: herinneringen ophalen, en dan vertellen, vertellen, vertellen. Dus: de tijd nemen en geduldig luisteren. Spijtig genoeg kregen we dit jaar weer ander type 'versteend verhaal' te horen, een verhaal dat nooit verteld is, dat altijd geheim gehouden is. In dit geval: een rechtszaak, een korte gevangenisstraf, gevolgd door een langdurige behandeling bij - wij noemen man en paard maar - De Waag: "Ik heb moeite met inslapen. Ik hoor dan nog steeds de stem van De Waag, die zegt dat ik niet mag fantaseren over kinderen, daarop niet mag klaarkomen, niet met kinderen mag werken en zelfs niet naar ze mag kijken, zelfs niet in (kinder)films, omdat ik dan de kinderen tot seksueel object maak ..." Met alle respect voor de GGZ horen wij van onze gesprekspartners tegenwoordig opmerkelijk vaak "Ze zeggen daar dat ik autistisch ben", of "... dat ik ADHD heb." Hier spreekt nu even schrijver dezes als ook-professional, bevoegd voor diagnostiek: dit is een mode-verschijnsel. 'Iedereen' schijnt tegenwoordig autistisch te zijn, vooral als men zich tot specialisten in autisme, dan wel ADHD, gewend heeft. De behandeling staat dan ook al vast. Ook EMDR is nu erg in de mode. Deze is geschikt voor kortdurende traumatische gebeurtenissen, niet voor langdurige traumatische ervaringen. Ook is kortdurende - lees: goedkope - behandeling erg in de mode. Vaak genoeg zie ik dan hele andere problematiek, dus andere manieren van hulp - die vaak veel meer tijd kosten. Dan kampt de GGZ en haar cliënten ook nog met de inmiddels beruchte vaak zeer lange wachtlijsten. Iemand van de groep Oost belde in maart de GGZ vanwege een ernstige depressie. Hij zou in november een intakegesprek kunnen hebben ... Reclamespotje: wij werken snel, gratis en hebben de tijd. Intussen kan er best neven-problematiek zijn, al dan niet samenhangend met de genoemde gevoelens. Ik noem:
De problematiek kan immers best zwaar zijn en het vermogen van een zelfhulpgroep te boven gaan. Zo hebben wij in het afgelopen jaar vijf mensen horen vertellen van hun tijd in een kliniek. Een maal vanwege zware en suïcidale depressie, een maal wegens psychose, een maal vanwege tbs en twee maal vanwege verslaving. Vorig jaar meldden wij het heroprichten van de PNVD, voorafgegaan door een mailinglist voor wie pro-(seksueel)-contact was. De samenleving reageerde hier sterk afwijzend op.
Inmiddels horen we van de PNVD niets meer, maar wel van het OM. Dit wil enkele van de oprichters hiervan vervolgen voor "het voortzetten van de werkzaamheid van de verboden Vereniging Martijn", en wel in groepsverband. De aanklacht vermeldt o.a. het bagatelliseren van de schade van seksueel contact met kinderen, het verheerlijken en promoten van zulke contacten, het scheppen van een subcultuur waarin dit normaal is, het seksualiseren van kinderen, en meer. De zaak wordt in februari 2022 verwacht. Dit had gevolgen voor onze website. Een auteur die daarop o.a. nogal wat boekrecensies heeft gepubliceerd, vroeg ons om al zijn geschriften te verwijderen. Dit is intussen gebeurd. De redenering van de auteur is: als het OM deze zaak wint, wil ik niet de volgende zijn. De reactie in de JORis kringen was niet vrolijk. Menigeen voelde aan dat 'het klimaat' dan wel 'de tijdgeest', die al moeilijk ligt, alleen nog maar moeilijker wordt. Eens te meer blijkt er een taboe en een stigma te rusten op deze gevoelens, ook als je er niets mee wilt doen en dit ook niet doet. "Eens te meer," zei men, "moet ik mijn gevoel verborgen houden, een dubbel-leven leiden en bang zijn om ontdekt te worden." Deze angst was al merkbaar, maar nu eens te meer. Sommige leden zijn moeilijk te bereiken. Zij zijn bang dat hun telefoon afgeluisterd wordt, hun e-mail enz. afgetapt wordt, dat een brief voor hen bij hun buren bezorgd wordt of dat de afzender ervan door de postbode herkend wordt, dan wel dat mijn straatgenoten hen zelfs maar zien als zij bij mij aanbellen of weer vertrekken. Veel leden constateren dat er in de samenleving een verpreutsing plaatsvindt. Bloot wordt te zeer meteen geassocieerd met seks, en seks weer met 'vies en fout'. zelfs de musea hebben moeite met het klassieke bloot. Nu waren de duizenden getuigenissen van #Metoo natuurlijk terecht, evenals de vele klachten uit de wereld van de kunst en de sport, turnen bijvoorbeeld, maar men kan hierin ook wel wat doorslaan, alsof elke aanraking seksueel van aard is.Een triest voorbeeld hiervan werd ons gemeld door een muziekleraar. Deze kreeg de melding dat de ouders van een leerling 'grensoverschrijdend gedrag' hadden gemeld bij de politie en het bestuur. Het bestuur kon weinig anders doen dan alle lessen en andere activiteiten per direct blokkeren. De man had geen idee waar dit over zou kunnen gaan, tot er twee vriendelijke vrouwelijke agenten bij hem aanbelden en vertelden dat de melding ging over het aanraken van de handen bij een pianoles om de vingerzetting te corrigeren. Nee, dit mocht, er was geen wet overtreden en geen aanklacht geformuleerd, zo was ook aan de ouders en het bestuur gemeld. De man kreeg alleen het advies om zo voorzichtig mogelijk te zijn. Hij moet nu maar afwachten of hij zijn leerling nog weer te zien krijgt en zijn andere muzikale activiteiten weer kan oppakken. Kijken we breder om ons heen, dan zien we een coronacrisis, een zorgcrisis, een klimaatcrisis, een stikstofcrisis, een migratiecrisis, een woningcrisis een politieke crisis, een (des)informatiecrisis en nog zowat meer, plus een groeiende polarisatie onder de bevolking. Kijken we naar de jeugd, dan vernemen we dat alle kinderen en jongeren, van kleuters t/m universiteitsstudenten, kampen met eenzaamheid, somberheid en meer mentale en sociale problemen. Docenten vertellen ons dat die kinderen en jongeren ontregeld en vaak ook ongedisciplineerd in de schoolbanken terugkeren. Gesteld wordt dat kinderen en jongeren juist het meeste leren van het met elkaar omgaan en zich zo het beste ontwikkelen. Sommigen schatten deze schade zelfs als langdurig. Ouders klagen over stress omdat, modern gezegd, 'de kids steeds thuis zijn'. Deze klacht wordt niet door iedereen gedeeld en begrepen. Het contact tussen ouders en kinderen kan ook geïntensiveerd en verbeterd zijn, tot vreugde van het hele gezin.
Als ik uit het raam kijk, zie ik dat kinderen niet meer buiten spelen. In veel straten kan dit niet eens meer omdat de auto, rijdend of geparkeerd, er de heerser is geworden. De kinderen spelen, pardon, gamen nu binnen, virtueel, vaak in hun eigen 'bubbel', met weinig contact met de ouders.
Nog meer zorgen? Ja: over de toename van geweld bij protesten, demonstraties die zo uit de hand lopen dat de ME er aan te pas moet komen; brandweerlieden, journalisten en ambulancemedewerkers die aangevallen worden, en erger. Opmerkelijk is toch wel de melding dat dit geweld voor het overgrote deel afkomstig is van jongens en jonge mannen. Daar is toch kennelijk iets mis mee. Iets in de opvoeding? Een gemis aan goede mannelijke rolmodellen thuis en op school? Een tekort aan 'Vitalissen' Hoe komen we hier uit? Hoe kunnen kinderen de voor hen zo noodzakelijke nabijheid ook fysiek ervaren en zelf niet in isolement verkommeren?
Dr Frans E J Gieles, namens |
||||||
