[Inleiding][Blz. 236] Hoe
komt het dat kinderen zeggen dat er seksuele handelingen met hen zijn gepleegd
terwijl dat niet het geval is geweest? Deze vraag is van fundamenteel belang
wanneer men wil vaststellen of een kind wel of niet seksueel is misbruikt. De
vraag is des te relevanter wanneer de verklaring van het kind niet kan worden
bevestigd en degene die van seksueel misbruik wordt beschuldigd, ontkent.
Wanneer seksueel misbruik niet heeft plaatsgevonden, hoe kan het kind dan
seksueel gedrag en misbruik beschrijven? Hoe kunnen kinderen over seksuele
handelingen praten wanneer zij deze niet zelf hebben ondergaan? Bij een beschuldiging van seksueel misbruik van een kind is dit kind zelf vaak de enig beschikbare getuige. Ondanks verwoede pogingen wordt dikwijls geen bevestiging of steunbewijs gevonden, zodat de beschuldiging uitsluitend op de beweringen van het kind wordt gbaseerd. Het komt steeds vaker voor dat ouders een verklaring afleggen op grond van wat zij zeggen dat het kind hun heeft verteld. Dit
soort verklaringen wordt als geldig bewijs geaccepteerd door nieuwe Amerikaanse
wetgeving die verklaringen op basis van horen zeggen bij wijze van uitzondering
toelaat. De verdachte houdt vol: "Nee! Ik heb het niet gedaan!" Maar
velen kunnen gewoonweg niet geloven dat een jong kind een seksueel
misbruikverhaal in elkaar kan draaien. Dus wanneer iemand verklaart dat een kind
heeft gezegd dat het seksueel is misbruikt, wordt dat vaak onomstotelijk voor
waar aangenomen, mede op basis van de eenvoudige stelregel "Een kind liegt
nooit over seksueel misbruik". Wanneer een kind daarom zegt dat het
seksueel is misbruikt zal de volwassene dat onmiddellijk geloven.
|