Willem van Veen; NVSH Nieuwsbrief, november 2014

Er is een directe relatie tussen het hormoon testosteron en agressie. Hoge
niveaus van het mannelijke geslachtshormoon testosteron in het bloed gaan
samen met (de neiging tot) agressief gedrag.

Er is ook een relatie tussen testosteron en seksueel gedrag. De wijze waarop
testosteron van invloed is op het seksuele verlangen en het seksueel gedrag is
vooralsnog met vraagtekens omringd. Mannen met een hoog libido blijken
geen hogere bloedspiegel te hebben dan mannen die beduidend minder
behoefte hebben aan seks. Dit roept vragen op omtrent het inzetten van
testosteron verlagende middelen bij mannen die een zedendelict hebben
gepleegd, zoals dat in het Nederlandse Tbs-systeem plaatsvindt. 

Testosteron verlagende middelen

Testosteron verlagende medicijnen (ook wel bekend als chemische castratie) worden opmerkelijk genoeg niet gebruikt om te voorkomen dat mensen die een ernstig geweldsdelict hebben gepleegd recidiveren. Ze worden ook niet standaard gebruikt in de behandeling van verkrachters.

De middelen hebben dan ook ernstige bijwerkingen en er moet dus voorzichtig mee worden omgegaan. 

Testosteron verlagende medicijnen worden wel massaal voorgeschreven aan mensen met een pedoseksuele voorkeur die seksueel contact hebben gehad met een minderjarige. Ongeacht of hierbij sprake was van een ongewenst contact. En ook dit is opmerkelijk.

Werking van de geneesmiddelen

Wat doen deze middelen? Naast dat ze invloed hebben op het testosteronniveau en hiermee op het seksueel functioneren van de man, breken ze kalk af waardoor er botontkalking plaatsvindt. Gebruik van deze middelen leidt bij mannen ook tot
borstvorming en vettoename op andere delen van het lichaam. Andere mogelijke
(bij)werkingen zijn: hoofdpijnen, opvliegers, een pijnlijke urinelozing, depressies,
slaapproblemen, prikkelbaarheid, spierpijn, et cetera.

Een medicijn is volgens de Van Dale een geneesmiddel en een geneesmiddel is een
middel dat een ziekte geneest. Dus is de vraag genezen libidoremmende medicijnen een pedoseksuele voorkeur?

Nee, deze middelen veranderen geen seksuele voorkeur, sterker nog ze
veroorzaken botontkalking, een ernstige aandoening. 

Mag een arts een middel voorschrijven dat geen ziekte geneest, maar een ziekte
veroorzaakt? Blijkbaar want het gebeurt zonder dat hier discussie over is. Uiteraard kan degene die het middel voorgeschreven krijgt weigeren het te
gebruiken. Maar dan zal hij zijn verdere leven verblijven achter de heel hoge
hekken van een Tbs-kliniek.

Schijnveiligheid

In de artsenwereld stelt men dat als het vrije testosteron in het bloed onder een
bepaald niveau daalt, het libido van de man geheel verdwijnt. De praktijk leert
echter dat dit lang niet altijd het geval is. Veel mannen die deze middelen
gebruiken rapporteren dat ze slechts een deel van hun libido verliezen.

Biologen hadden dit al voorspeld toen uit onderzoek bij mannen die in vroegere
tijden chirurgisch gecastreerd zijn bleek dat 

• 10% seksueel nog net zo gemotiveerd en actief waren als voor de castratie,
• 40% iets tot behoorlijk minder seksueel actief maar nog steeds seksueel actief, en 
• 50% gaf aan geen seksuele verlangens meer te ervaren.

U zult zich afvragen hoe artsen dan weten bij wie castratie wel werkt en bij wie niet? Dit weten ze niet, het is gewoon een kansspel. Gooi een euro omhoog en vang deze weer op, de kans dat onze Koning boven ligt is 50%. Een kansspel gebaseerd op vaag wetenschappelijk onderzoek. 

Vaag omdat het onderzoek naar de effectiviteit van deze middelen niet voldoet aan de randvoorwaarden zoals die gesteld worden aan degelijk onderzoek. En degelijk onderzoek zal er nooit meer komen omdat de libidoremmende medicatie standaard bij deze groep mensen wordt voorgeschreven, zodat er geen (vergelijkende) controlegroep meer is. We kunnen dus nooit meer achterhalen of het gebruik van deze middelen leidt tot minder recidive. 

Waarom psychiaters en seksuologen deze middelen dan toch blijven voorschrijven is niet omdat ze niet inzien dat dit tot een schijnveiligheid leidt, maar omdat ze zichzelf in de voet hebben geschoten door te starten met het inzetten van deze middelen. Met andere woorden ze kunnen niet meer terug.
Want als een zedendelinquent die een pedoseksueel delict heeft gepleegd opnieuw in de fout gaat en zijn behandelend psychiater had besloten om geen libidoremmende middelen voor te schrijven, deze psychiater het één en ander heeft uit te leggen.

En denkt u dat diegenen die wel instemmen met het gebruik van deze middelen met hun ernstige bijwerkingen na afloop van hun terbeschikkingstelling deze middelen blijven gebruiken? Nee, natuurlijk niet. Niemand gaat zijn eigen lijf verwoesten. 

Alternatieven

Er zijn voldoende alternatieven voorhanden om mensen met een seksuele voorkeur voor minderjarigen te ondersteunen bij het niet meer aangaan van een seksuele relatie met een kind of jongere. 

Een alternatief is behandelen volgens het Good Live Model. Het blijkt namelijk dat iemand die ooit een delict heeft gepleegd na zijn verblijf in een Tbs-kliniek, zijn strafbare gedrag onder controle weet te houden als hij in een vriendelijke omgeving verblijft. Een eigen appartementje heeft, werk en dus wat geld om leuke dingetjes te doen. Maatschappelijk ondersteund wordt door een reclasseringswerker en vrijwilligers. Het klinkt soft, maar het is wel zo.

‘Voor wat betreft het seksuele gedrag zijn er aanwijzingen dat fantaseren en , masturberen een blijvend alternatief kan zijn voor seks met een partner, ook voor 
pedoseksuelen. 

Virtuele kinderporno

Mensen met een pedoseksuele voorkeur kunnen ingedeeld worden in twee
categorieën: 

Egodystoon

Dit wil zeggen dat de persoon zijn eigen gedrag ervaart als niet bij hem of
haar passend. Men wil dan ook geen seks met kinderen of jongeren maar als
spanningen (deze zijn meestal niet seks gerelateerd) oplopen verliezen zij de
controle over hun gedrag. Maatschappelijke en emotionele ondersteuning is
voldoende om hen de controle over hun gedrag te laten behouden. 

Egosyntoon

Dit wil zeggen dat de persoon het gedrag als eigen ervaart. Men identificeert zich (deels) met kinderen of jongeren. Voor hen is het moeilijker de controle over het eigen gedrag te behouden. Zij roepen veel weerstand op bij behandelaars, maar ook zij hebben behoefte aan en recht op emotionele en maatschappelijke ondersteuning en moeten geaccepteerd worden en niet veroordeeld. Fantaseren en masturberen over kinderen is voor hen een alternatief om toch de seksuele behoeften te bevredigen.

In dit kader stellen een aantal seksuologen voor deze groep mensen virtuele (zonder echte kinderen) kinderporno aan te bieden. Immers een good live houdt ook een bevredigend seksleven in.