[ Start ] [ Omhoog ]

Citaten uit:
Waar genade begint en waar zij eindigt

Stevo Akkerman, Trouw 5 december 2020, in gesprek met Ruard Ganzevoort  

[…] Alles mag in deze samenleving, en we zweren dat niemand van ons zich door een ander de les laat lezen. Maar bega één fout en je kop gaat eraf. Kijk je met die blik om je heen, dan zie je de voorbeelden inderdaad overal, het meest in het zogenaamde publieke debat. Maar je houdt je hart vast voor het niet-publieke debat. […]

In dit nummer [van Trouw, De Tijdgeest] is ‘Genade(loos)’ het thema. [Hieronder] trekt theoloog en politicus Ruard Ganzevoort op bijna chirurgische wijze de begrippen genade en vergeving, schaamte en schuld uit elkaar […]. Genade is een woord dat op onverwachte momenten kan opduiken […] Theoloog en ongewild ‘genade-expert’ Ruard Ganzeboom verklaart.

Tegenover zonde staat vergeving, niet zozeer genade. […]
Neem de bijbelse figuur van de verloren zoon; die zal ongetwijfeld gezondigd hebben, maar dat gold voor de oudste zoon evenzeer. Waar het om gaat is dat de vader zijn jongste zoon het onverdiende geeft: hij is welkom ongeacht verdienste. Genade is ook dat je iets in jezelf waar je niet blij mee bent, toch omarmt. Geen vergeving, maar zelfaanvaarding. […]

De kerk heeft altijd iets van de societas perfecta, de volmaakte samenleving, niet omdat ze dat is, maar omdat alle strijd die zij intern voert symbool staat voor de strijd die in de hele samenleving plaatsvindt. Wie accepteren we wel, wie accepteren we niet. […]

De discussie over de ware kerk ging in feite over heiligheid: wie moeten er buiten de gemeenschap worden gehouden om die heilig te houden en dus te beschermen. Ook dat zie je terug in de bredere gemeenschap van de samenleving, denk aan de houding tegenover pedofilie. […]
Het is een kwestie van identiteit: wie zijn wij nog als wij iedereen toelaten?”

[Kort samengevat: Ruard Ganzevoort is als theoloog en predikant uit de kerk gezet omdat hij is gaan samenwonen met een man.]
Iemand zei: ik zie het niet zozeer als zonde, maar als handicap. OK, zei ik, dan ga ik dus zondag weer preken. Of bedoel je dat we gehandicapten van de kansel moeten weren? Intussen is de vraag die ik mijzelf moet stellen: ben jij bereid te zien wat iemand drijft die hier moeite mee heeft?

[Interviewer Stevo Akkerman:] U bent zelf als elf-jarige slachtoffer van seksueel misbruik geweest. Speelt genade een rol bij de verwerking hiervan?
[Ruard:] Wel vergeving. In die zin dat ik het oordeel loslaat. Ik heb geen zin om in de rol van slachtoffer te blijven zitten, en geen behoefte om in die sfeer stappen te zetten.

[I:] Is er een confrontatie geweest tussen u en de dader?
[R:] Nee, daar heb ik nooit behoefte aan gehad.

[I:] En dat betekent niet dat en bij u wrok blijft leven, zoals soms wordt verondersteld?
[R:] Ik vind dat bij vergeving hoort dat je bereid bent je innerlijke houding jegens die ander aan te passen. Ik blijf zeggen dat het niet had moeten gebeuren, hij had dit nooit moeten doen. Er zijn momenten wel dat ik nieuwsgierig ben: wat heeft hem nu gedreven? Maar niet zozeer dat ik ga proberen dat te achterhalen. Het heeft me al jaren gekost om een vorm van heling te bereiken.

[I:] Waaruit bestaat de heling?
[R:] Het begint bij zelfaanvaarding; dit geldt voor veel mensen die met misbruik te maken hebben gehad en kampen met schaamte en alles wat daarbij hoort.
Bij mij speelde dat ik enerzijds misbruikt was en anderzijds ook homoseksuele gevoelens had. In hoeverre had dat met elkaar te maken? Je hoort dat wel eens, net zoals in sommige kringen wordt gedacht dat het te maken heeft met een slechte relatie met je vader, wat overigens ook veel hetero’s hebben.
Maar goed, ik moest daar uit zien te komen. Wat accepteer je van jezelf? Zelfaanvaarding – inclusief de donkere bladzijden, de onhebbelijkheden, de tekorten, is een belangrijke stap voor genezing.

[ Start ] [ Omhoog ]