Een van de briefschrijvers had goed contact met zijn buren. Hij was homoseksueel. Zijn 12-jarige buurjongen kwam bij hem op visite en zocht seksueel contact. Daar ging hij op in om zich vervolgens wanhopig schuldig te voelen naar de ouders van die jongen. Moest hij de intimiteit opbiechten? Nee, zei de dame van de redaktie. Misschien wil die jongen dat helemaal niet. Respecteer zijn keuze was haar advies.

In 1983 is er in Vereniging van Martijn een rondvraag geweest : Hoe vertel je het de ouders? Die vraag speelde ook in de smalfilm gemaakt door een pedofiele man over hoe hij zijn vriendje leerde kennen (en hoe dat afliep). Deze film werd begin jaren 80 getoond op een symposium dat pedofilie als thema had ; het boek 'Wat doe je met mijn kind?' van Sytze van de Velden had heel wat los gemaakt in de samenleving. De ouders in de film hebben het uiteindelijk goed gevonden - maar is dit de juiste weg?

Ik ben me zelf eens gaan afvragen hoe ik zou reageren als ik vader was. Ik moest meteen toegeven dat ik niet blij zou zijn. Wie is die meneer die zonder met mij kennis te komen maken seksueel intiem is met mijn minderjarige zoon? Dit kan heel hard bij mensen binnen komen.

Een andere reden waarom ik een confrontatie achteraf niet de juiste weg vind is omdat het aan de ouders is te beslissen of ze akkoord gaan met die vriendschap - en hoe dat ingevuld gaat worden (seks zal niet aan de orde zijn). Komen de (opvoedings)ideeen van de ouders overeen met meneer? (Ik heb me altijd verbaast dat Merijntje Gijssen met de Kruik mocht omgaan.)

Omdat de jongen 12 is ga ik mee met het advies van de dame van de redaktie - maar ik ben er niet gelukkig mee. En dan is het nog goed je af te vragen wat jeugdigen zoeken in een vriendschap met een volwassene? Komen ze liefde en aandacht te kort en zoeken ze dat in seks - dan kan dat later als seksueel misbruik worden herinnerd, ook al werd dat aanvankelijk positief beleefd.

[ Start ] [ Omhoog ]