Je vroeg hoe ik me zou voelen als iets dat ik in vertrouwen aan een 'deskundige' had verteld, doorgegeven zou worden aan de politie. Ik zou sprakeloos zijn, en ik spreek uit ervaring. Toen ik 16 was liep ik bij een psychiater vanwege de gevolgen van pesten op school in mijn jeugd, en mijn irrationele angst voor groepen jonge mannen.

Uiteindelijk kreeg de psychiater uit me dat ik in mijn jeugd een seksuele ervaring had gehad. Ze vroeg me "hoe beschadigd voelde je je?". Ik was nogal van mijn à propos gebracht en zei "ik voel me niet beschadigd, het voelde heel goed." De psychiater keek alsof ze een spook had gezien. Daarna begon ze me zwart te maken en te beschuldigen dat ik een leugenaar was en dat ik dat alleen zei "om aandacht te krijgen". Ze geloofde geen woord van wat ik zei.

Een jaar later sloot ik de therapie af onder begeleiding van een psychiatrische verpleger, omdat er op dat moment geen psychiater of psycholoog beschikbaar was. Maandenlang verhoorde hij me: "Heb je een vriendin?" "Hoe oud is ze?" De verpleger was geobsedeerd door de leeftijd van mijn vriendin.

Later kwam boven water dat hij vertrouwelijke medische informatie had verkregen, waarvan de eerdere psychiater had beloofd en gegarandeerd dat ze deze niet zou noteren, omdat ik geëist had dat dit tussen ons zou blijven.

In de periode dat ik door de verpleger ondervraagd werd, gaf ik kinderen bijles in wiskunde, met zeer enthousiaste aanbevelingen van ALLE ouders, met als resultaat dat onder andere hun schoolprestaties zeer sterk verbeterden.

De verpleger vond uit dat ik bijles gaf en stuurde me door naar de politie. Twee rechercheurs ondervroegen me in het bijzijn van mijn moeder, nadat ik had geweigerd om naar het politiebureau te komen "voor een informeel gesprek".

De rechercheurs vroegen me naar de medicijnen die ik innam, wat aangaf dat ze daar al informatie over hadden verkregen. In Australië is het tegen de wet om zonder toestemming van de patiënt vertrouwelijke medische informatie door te geven. Het is ook zeer illegaal en onethisch om dit te doen bij een minderjarige, wat ik wettelijk gezien was. Ook is het (volgens mij strikt gezien niet illegaal maar wel) tegen de regels van de politie en tegen de verklaring van de rechten van minderjarigen om een minderjarige te ondervragen zonder toestemming van een ouder, die ze niet verkregen hadden.

Deze gebeurtenissen vernietigden mijn enige inkomstenbron, mijn gevoel van eigenwaarde en mijn zelfvertrouwen. Ik viel terug in mijn oude gewoonte om vele weken lang het huis niet uit te komen. Ik zag wekenlang de zon niet omdat ik de hele dag sliep en 's nachts lag te piekeren. Ik was paranoïde en in de war over waarom mensen me nu als slecht beschouwden omdat ik als kind een seksuele relatie had gehad waar ik mee instemde en zeer van genoot.

Gelukkig voerde mijn vader een constante strijd tegen het staatsdepartement van gezondheidszorg en de politie, wat ertoe leidde dat de verpleger uit zijn functie werd gezet en de politie werd overgeplaatst naar een ander district. Ongetwijfeld heeft hij ze veel kopzorgen gegeven, want hij heeft contact gezocht 

• met alle kamerleden die gezondheidszorg in hun portefeuille hadden, 

• met de commissaris van politie, en 

• met een meedogenloze jonge advocaat die al eerder verkregen informatie had over een van de rechercheurs die me ondervraagd had, dat ze er een gewoonte van maakte om roddels te verspreiden, en stukken waaruit bleek dat er al een onderzoek naar de verpleger bezig was wegens het indienen van ongegronde klachten bij de politie.

Al met al een redelijke uitkomst, ondanks de tol die ik moest betalen.

Ik vind het diep triest en verachtelijk dat de meeste 'deskundigen' niet professioneel te werk gaan, en dat ze alles moeten rapporteren, speciaal met betrekking tot kinderen en hun liefdesleven. Dit druist in tegen het doel van de hele beroepsgroep (het verlenen van vertrouwelijke diensten) en maakt deze eigenlijk overbodig.

Ik ben het ermee eens dat zulke individuen lafaards zijn. Ze denken niet voor zichzelf na en zijn absoluut ongeschikt om hun beroep uit te oefenen. Zelfs mensen die beweren beschermers van kinderen te zijn, vallen ze meedogenloos aan. 

Denk aan de kinderen die voor hun leven zijn gebrandmerkt als gewelddadige zedendelinquenten vanwege onschuldige seksuele spelletjes met andere kinderen, en verachtelijke, onmenselijke wezens als Janet Reno die Bobby (? achternaam vergeten) in Florida onder vuur namen met valse, in elkaar gedraaide beschuldigingen van kindermisbruik.

Bedenk ook hoe zulke gemene, nazi-achtige hypocrieten als Janet Reno kinderen vermoorden en daarmee wegkomen. 

(Denk aan de gebeurtenissen in Waco, Texas in 1993. Je reinste kindermoord, en zonder commentaar geaccepteerd door de regering, de media en schijnbaar iedereen.) 

Sta ook eens stil bij de gevaarlijke hypocrisie van dit soort mensen, die blijkt uit het feit dat een moeder in Nieuw Zeeland 4 maanden gevangenisstraf heeft gekregen vanwege het aan een boom vastbinden en in brand steken van haar 10 jaar oude zoon, terwijl iedere man die slechts zachte kinderporno bezit jaren vast komt te zitten.

Dit druist in tegen elke logica en zou een belediging moeten zijn voor het gezond verstand van alle goedwillende, rationele intelligente mensen.

Ik word ziek van deze wereld waarin wij leven en het spijt me dat ik hierin leef. Ik herhaal mijn eerder verwoorde gevoelens. Fuck you, maatschappij. Liefde is nooit slecht, en jullie zijn allemaal hypocriete lui en nazi's.

James